zondag 23 augustus 2009

Sauternes (3)


Werner was gelukkig snel terug, met een raar klein flesje wijn.

“Sauternes”, zei hij, “2005, piepjong, simpel, allemansvriendje”. Hij legde uit dat ze in Nederland meestal ‘halve flessen’ verkochten, omdat 375 milliliter wel genoeg was voor bij een dessert. Maar hij had wel dertig ‘hele’ Sauternes in zijn kast staan, zelfs één uit 1959. “Twee tientjes” zei hij, hij hield het etiket onder mijn zus haar fijne neus. Bespottelijk om je gast de prijs van de wijn uit de doeken te doen, maar tussen aspirant wijnkopers is alles geoorloofd, begreep ik. Ik kwakte ijs op bordjes.

Werner maakte het flesje wijn open met zijn titanium kelnermes. Hij sprak over de edele eigenschappen van de druif, de zachte verrotting van de natuurlijke schimmel, het arbeidsintensieve productieproces, Château dit en château dat. Ik serveerde het ijs. De vruchten lagen er slordig omheen, als uitgerukte ingewanden bij een overreden gans. Werner schonk in. Mijn zus kirde dat de kleur zo prachtig was en Werner zei dat dit “nog niets” was vergeleken met de diepgele, oranje tinten van de oude Sauternes.

“Hij is zoet” zei ik, en dat was hij ook. Werner had mij deze wijn nog nimmer voorgezet, dus hoe kon ik het nou weten? Ze keken naar mij, zo'n beetje uit hun ooghoeken, schonken verder geen aandacht aan mijn dommigheid. Werner vroeg welke huizen zij op het oog had, en welke jaren. Huizen en jaren, daar ging het allemaal om. Mijn zus antwoordde dat zij zich nog aan het oriënteren was. Dat was meer dan voldoende om Werner zijn ijdelheid wakker te maken.

Hij vertelde en hij keek. Haar ogen en borsten gingen nu in een beweging door zijn blikveld. Hij vertelde dingen die hij mij nog nooit verteld had. Sauternes was ‘als een oude liefde die nooit slijt’ en hij had flessen uit de ‘verrukkelijke jaren tachtig’ – daar moest ik nog om grinniken, want hij deed nooit anders dan kankeren op de jaren tachtig, de muziek uit die tijd bedoel ik. Maar de jaren tachtig lagen alweer ver achter ons: Werner was reeds in de jaren vijftig beland gekomen, en wat daar allemaal niet te genieten viel! Over de jaren vijftig had ik helemaal niets te melden. Ik ben van ’74, wat altijd aanleiding geeft tot de nodige dijenkletsers, maar kennelijk was het een wijnjaar van niks.

Werner hield een spreekbeurt. Een rimpelloze voordracht, je kon horen dat hij ‘m al vaker had gehouden. Alleen niet tegen mij. Yvette keek hem aan alsof hij nachtpoëzie voordroeg.

“1959, het jaar van Fidel Castro! Krankzinnig slecht jaar voor de muziek! Elvis in dienst, Chuck Berry uitgekakt, the Platters en de Coasters, daar moesten we het mee doen. Poison Ivy, hahaha. Maar wat een zomer! Tot in november konden die druifjes zalig rotten in de herfstzon...”

En zo ging dat maar door. Haar vingers om de poot van het wijnglas, zachtjes schuddend, de zijne steeds op zoek naar haar hand. Maar dat verbeeld ik mij misschien, want hij pakte ‘m slechts één keer beet, bij “Ivy”. Ze prikte in haar vruchtjes, keek ernaar alsof het insecten waren, keek weer naar hem. Zijn ijs was gesmolten, een witte plas met klontjes. Ik vrat alsof er geen morgen was, schepte nog meer vruchten op. De bessen waren goddelijk, zuur dat je tanden er stroef van werden... nadenken, ik moest nadenken.

(wordt vervolgd)

8 opmerkingen:

  1. Jaaah, zulke 'vinologen' vind je hier rond Bloemendaal ook veel...
    Ik vermoed zomaar dat de schat een rode broek draagt en dunne lichtblauwe danwel zachtgele pullovers (liefst nonchalant om de schouders gedrapeerd).
    Wat me wel intrigeert: als zus met een wijnkoper heeft gerommeld, dan zal ze toch wel eerder doodgegooid zijn met dit soort ellende?

    (savatt!)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Het leest als een trein en ik krijg intussen best zin in een glaasje Sauternes! Wel als laatste gang van het dinér natuurlijk.


    (rosaci)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. @ Lili, de kostuums laat ik aan jou over goed?
    @ Sagita, Sauternes is eigenlijk het beste bij een stukje blauwschimmel kaas, dat weten alleen de kenners, houd me tegen, ik kan er uren over praten. Nu neem ik een biertje.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Komt juf weer zeuren over "mijn zus haar ..." en "Werner zijn ..." weg ermee!
    Beetje rommelig stukje dit, even wat strenger zijn hoor (laat die Sauternes nu even staan)(is dat trouwens net zoiets als Graves Superieur?).
    Eens met Lili: zus weet dit toch al? Waarom werkt het dan wederom?
    En waarom is Isa eigenlijk (nog) bij Werner?
    Het feuilleton-effect werkt trouwens wel, hihi.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Op een of andere manier zie ik de slakkenmond van Blogger L, aan het glas van Blogger F...

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Waarom het werkt? Komaan dames! Omdat ze wat anders wil. Centen... zie alinea deel 1. Misschien heeft ze een plan, misschien wil ze ook wel iets anders...

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Nee, het heeft voor mij ook heel duidelijk te maken met zussen-dynamiek. Ergens moet goed gemaakt worden dat de 'ik' altijd met 'de blauw' mocht. Dus nu wil de vrijgezelle zus wel een keer. Dat deze Werner blijkbaar geen blauwkous is, maakt het des te aardiger.
    Alleen die wijnkoper zit me dus nog in de weg.
    :-) Outrot!

    BeantwoordenVerwijderen

trailer "Een Onbarmhartig Pad"