zondag 24 januari 2010

Ecce homo

Het journaal van donderdag houdt mij nu al dagen bezig. Er was iets in te zien waar ik geen raad mee weet, ik weet evenmin of ik daar wel over moet schrijven.

Het meisje vertelt over haar jongste broertje van vijf, met wie zij klem zat onder het puin. Zij werd gered, voor het jongetje kwam de hulp te laat.

“Hij vroeg om water op woensdag, donderdag, vrijdag en zaterdag.”

Die woorden heb ik ingeslikt. Nu zitten ze binnen in mij.

Op het derde net was tezelfdertijd de vrolijke, razendsnelle show “Nederland helpt Haïti.” Er mocht gelachen worden van de presentator, want met kniezen hielpen we Haïti niet. Ik wilde er niet naar kijken, onder geen voorwaarde. Ik wendde mij af en bleef op die woorden kauwen, op woensdag, op donderdag, vrijdag, maar vooral op zaterdag. Ik vroeg mij af hoe zaterdag geklonken had. Ik bedacht mij dat ik op die zaterdag ook naar water had gezocht, in de supermarkt, ik had vastgesteld dat er prachtig vormgegeven flessen water te koop waren voor 1 euro vijftig, poepsjiek water, maar ik koos voor een simpele plastic fles voor minder dan een derde van die prijs.

Wat moet water eigenlijk kosten?

En wat kost het om je waardigheid terug te krijgen?

Nu wil ik dat ik toch had gekeken naar de grote Haïti-show. Ik geloof dat het daar te zien was, hoe je je waardigheid behoudt als je het Lijden gezien hebt zonder eraan deel te nemen: door haar buitenspel te zetten, te ontkennen, te vieren dat jij leeft en geloven dat je iets kan doen. Pessoa schreef: het hart kan niet denken, als het zou denken zou het stilstaan.

Waarom bleef ik de woorden van dat meisje herhalen? Waarom ging ik in gevecht met mijn waardigheid? Op net drie had ik kunnen delen in de grenzeloze vitaliteit en veerkracht van het wezen dat ik soms zo veracht:

ecce homo.

3 opmerkingen:

  1. Hoezo 'in gevecht met' je waardigheid? Het feit dat je hierover nadenkt en schrijft ís je waardigheid.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Het blijft lastig, hoe moet je er mee omgaan. Dit zijn momenten waarvoor geen 'draaiboek' is. Geen regels, geen conventies.. Is iemand vrolijk, maar lacht terwijl hij doneert, of is iemand verdrietig en besluit er rechtstreeks hulp te bieden. Het feit dat je er mee bezig bent en niet je hoofd de andere kant op draait, geeft aan dat je erom geeft en voelt. Ieder op zijn manier, de show was misschien wat 'tacky' maar zorgde er wel voor dat wij ruim 40 miljoen hebben opgehaald, terwijl duitsland en belgie samen dat niet eens halen.. Toch wel iets om trots op te zijn niet waar...

    xx lisette

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mooi oprecht geschreven. Door alle opwinding van je prijs zou ik bijna vergeten hier ook te reageren. Ik heb de beelden die je noemt niet gezien: de show niet en ook het journaal niet.
    Maar door jouw woorden blijft die ene zin nu ook in mij rondzingen. Mooi hoe je het, onnadrukkelijk en juist daardoor indrukwekkend verwoordt: om op te blijven kauwen en vervolgens in te slikken.
    En wat een mooi citaat van Pessoa ook, ik kende het niet.

    BeantwoordenVerwijderen

trailer "Een Onbarmhartig Pad"