maandag 2 juli 2012

Spieken (column Trouw, 27 juni)


Als het bijna gedaan is, dan is er nog een proefwerkweek. In stikbenauwde lokalen leveren de afgematte kinderen nog één keer strijd. Leraren zijn bijfiguren geworden, schimmen zijn het, alleen aanwezig om het spieken spannender te maken.

Ik mag surveilleren bij het proefwerk Grieks, derde klas. Dit is te beschouwen als een erebaantje. Leerlingen Grieks - een handjevol is het - die durven niet eens te spieken. Bovendien hebben ze goed geleerd. Daar ga ik althans vanuit. Braaf schuiven ze hun tafels uit elkaar. De meisjes doen hun armbanden af, ze schuiven de rinkelende boel naar de hoek van de tafel. Armbanden schrijven niet lekker. Ze zetten ook een flesje water voor zich. Een flesje water is een onmisbaar accessoire geworden, voor meisjes in ieder geval. Om de paar minuten nemen ze een minuscuul slokje. Jongens tekenen op hun vlakgommen, net als vroeger, en staren verlangend uit het raam. Heerlijk. Dit zijn de kinderen die onze beschaving gaan redden.

Ze moeten een ingewikkeld schema invullen, met vervoegingen van Griekse werkwoorden. Daarnaast moeten ze een tekst vertalen. De tekst gaat over Odysseus en de tovenares Circe. Ik zie een jongen wat al te nadrukkelijk opzij kijken, op het blaadje van zijn buurman. De buurman kijkt ook. Dit kan ik niet laten passeren. Ik loop naar hen toe, een strenge blik zal hen tot inkeer brengen. Mijn strenge blik wordt alom gevreesd. Dan zie ik dat op hun beider blaadjes nog helemaal niets staat. Geen woord! Het schema is oningevuld. Spieken op een leeg blaadje, is dat wel spieken? ‘Ga eerst maar verder met de tekst’ fluister ik bemoedigend.

Twintig minuten later brengt één van de jongens zijn blaadje netjes bij mij. Hij is klaar. Het schema is nog steeds niet ingevuld. ‘Ik laat het toch vallen,’ zegt hij. Hij gaat weer naar zijn plaats, om de rest van de tijd verlangend naar buiten te staren.

Pas vlak voor de bel zijn de meisjes met de waterflesjes ook klaar. Zij hebben wél alles ingevuld. Zij laten het Grieks niet vallen. Ze doen hun armbanden weer om. Ik lees de laatste regel van hun vertaling. ‘Zo waren zij geen beesten meer’. Prachtig. Odysseus redt zijn vrienden, die door Circe in varkens zijn veranderd. ‘Zij waren geen beesten meer.’ Dit is zo’n beetje mijn definitie van beschaving.

Het is pauze. Een collega heeft iets buitgemaakt waar zij veel publiek mee trekt. ‘De nieuwe standaard in spieken!’ Ik ga ook kijken. Het is een waterflesje. Het etiket is aan de binnenzijde bedrukt met piepkleine lettertjes. Een mooi stukje werk, maar ik krijg het ineens heel warm. Ik durf niet te kijken. Ik moet er niet aan denken dat er Griekse woordjes op staan...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

trailer "Een Onbarmhartig Pad"