Goed werken

Ik sta met twee zakken schuimpjes in mijn handen. In mijn lokaal zitten dertig brugklassers, en ze praten allemaal. Ik heb vaak nachtmerries waarin mijn leerlingen allemaal praten en ik machteloos ben. Het verschil tussen mijn nachtmerries en de werkelijkheid is dat ik in mijn dromen in paniek raak of om mijn moeder roep, en in het echt juist kalm ben, zelfs een beetje apathisch. Ik sta te denken: Zouden ze in staat zijn de hele dag door te praten?

        

Ik heb ze vorige week schuimpjes beloofd, als ze goed zouden werken. Ze hadden precies goed genoeg gewerkt, zodat ik die schuimpjes niet kon weigeren. Zo zit het dus. Ik ben een professional, en ik sta met twee zakken Sinterklaasschuim in mijn handen. Met mijn stomme kop. Iedereen praat nog steeds.

‘En nu is het genoeg!’ roep ik ineens. Ik weet dat dit geen goede tekst is, ik behoor met minimale middelen, kordaat en vriendelijk, duidelijk te maken dat mijn les is begonnen. Het komt door die verrekte schuimpjes. Ik smijt de zakken snoep op de vleugel. Op de vleugelpiano ja. Het maakt een griezelig geluid, en het maakt indruk. Ik hoor de snaren zacht natrillen. 

Er hangt een verwachtingsvolle stilte. Het is net alsof ze hopen op een korte, louterende preek. Kinderen willen hun ziel graag aan je toevertrouwen, zeker als je voor Sinterklaas speelt. Ik weet niet precies wat ik moet zeggen, ik kijk dwingend rond, met mijn blik houd ik hen in mijn greep, maar ik weet dat dit niet erg lang zal duren. Vijf tellen misschien. Nu moet ik komen met de woorden die hen zullen verlossen.

Dan zie ik Jasper, hij zit te kauwen. Jasper is een kereltje met een engelachtig gezicht. Soms draagt hij zo’n smal stropdasje. Half verscholen onder zijn tafel houdt hij een Twix. Hij ziet dat ik het zie, en doet iets heel dappers. Hij begint met die Twix te zwaaien en zegt: ‘Sorry m’neer!’ ‘Is dat je lunch?’ vraag ik. ‘Nee,’ zegt hij. ‘Ik heb nog meer!’ Uit zijn tas haalt hij een chocolademuffin en een zak Maltesers. ‘Weet je moeder dat?’ vraag ik. ‘Nee,’ zegt hij, ‘ik heb het op het station gekocht. Maar ze heeft me zelf een blikje Red Bull meegegeven.’

Ik kijk streng, mompel een gemeenplaats over gezonde voeding, voel ondertussen hoe de zakken Sinterklaasschuim mijn woorden ondermijnen.

‘Krijgen we dan nu die schuimpjes meneer?’ vraagt een meisje.

‘Als jullie die nare dingen nog willen deel ik ze na de les wel uit’ zeg ik. Een lang meisje met één gele en één rode gymschoen schuift haar stoel naar achteren.

‘Moeten we vandaag dan weer goed werken?’ zegt ze. ‘Dat is niet eerlijk!’


Gepubliceerd in dagblad Trouw, 28 nov 2012