Het Twee Minuten Festival en Tommy W.

Misschien moet ik eerst zeggen dat ik Tommy Wieringa al jaren een ijdeltuit vind. En dat ik bang voor hem ben. Misschien ben ik wel banger dan dat hij ijdel is. Het zou zomaar kunnen. Jaloers ben ik niet. Ik zou de rol van Schrijver des Vaderlands nooit kunnen dragen, ook niet als het Vaderland dat van mij zou willen. Dit is trouwens iets waar ik nimmer bang voor zal hoeven zijn.

Maar ter zake.

Eerst dacht ik nog: hij doet het goed. Toen dacht ik: hij doet het, ja, toch best aardig. Pardon, ik bedoel hoe hij bij Pauw en Dinges het Twee-minutenfestival zat te pitchen (zo heet dat geloof ik). De avond van het zeer korte verhaal.

‘Het goed doen’ op televisie betekent niet zo heel veel. Het betekende in het geval van Tommy dat hij er netjes uitzag, rust en overzicht uitstraalde en zich niet versprak of ging stotteren. Als ik naast Beatrice de Graaf zou zitten zou er geen samenhangende zin meer uit mijn mond komen, ook niet als ik alles heel goed had voorbereid. Maar hoe ik het zou doen, dat mag geen maatstaf zijn. Tommy is ons boegbeeld, met hem moeten we het doen. Hij zit daar voor ons. En hij deed het goed, volgens de televisienormen.

Pas later drong het tot mij door wat een onzin hij te berde bracht over het Korte Verhaal in zijn redenering waarom het zo’n mooi genre is. Het ging, in zijn woorden, om ‘de euforie die je voelt’ als je in korte tijd iets goeds schrijft. Een roman sleept maar jaren achter je aan, die kwelt je zonder ophouden, maar van een kort verhaal kan je je in een paar dooie momenten verlossen. En dat is een fijn gevoel, dus. ‘Het moet er wel in één keer goed staan,’ zei hij. Dat is zelfs geváárlijke onzin, als je het mij vraagt

Euforie bestaat wat mij betreft niet bij het schrijven. Ja, je kan soms enkele ogenblikken – meestal vlak na het werk - wat dwalen en menen dat je iets moois gemaakt hebt. Even later weet je wel beter, dan begint het getwijfel en gedonder met de backspace toets. Of het nou een roman of een zeer kort verhaal betreft, dat maakt niets uit. De redenering is ook van een vreemd en haast gekmakend simplisme. Waarom is een kort verhaal schrijver leuker dan een roman schrijven? Nou, het is korter. Je zou het zo kunnen zeggen: waarom is een stoelpoot schilderen leuker dan een schutting? Nou, met de stoelpoot ben je eerder klaar. Dus dat is leuker. Want schilderen is kut.

Ik weet niet hoe het wel had gemoeten, maar er had iemand moeten zitten die niks anders kan schrijven dan korte verhalen, en die niet precies weet waarom. Maar ja, zo iemand komt niet aan tafel bij Paul en Dinges, en zeker niet naast Beatrice de Graaf.

Tommy, tot vanavond. Ik sta achter die pilaar.

Twee Minuten Festival

Zaterdag 8 spetember, vanaf 19:30

De Rode Hoed, Amsterdam