Treurwilgen

De laatste dagen voor de herfstvakantie waren zwaar, we banjerden met zijn allen door de mist en een laag natte bladeren tot kniehoogte. Dat kwam natuurlijk door Krijn, ik heb vorige week over hem geschreven, maar je kan schrijven wat je wil, het maakt het niet lichter, je zit maar te malen over of je überhaupt iets kan doen, of je niet bemoeizuchtig bent, of te afstandelijk, en het komt er uiteindelijk op neer dat je je wentelt in je eigen droefheid. Je, ik, wij, ik weet het niet, persoonsvormen vervagen in barre tijden.

De reeds geplande herfstborrel in de koffiekamer ging gewoon door, en dat was goed want meer dan ooit hadden we behoefte met elkaar te praten, zonder dat er over luttele minuten weer een volgende les was, en zonder die eeuwige automatenkoffie die een eenvoudig mens tandbederf bezorgt en in de armen van een najaarsdepressie kan drijven. Het was half vijf, er was bockbier en er waren stukjes kaas. Ik zeeg neer in de L-vormige doorzitbank van de gymdocenten, in de hoop dat er wat te lachen zou vallen.

Mooi niet. We mochten niet praten, we moesten stil zijn, want we kregen een powerpoint presentatie van een aannemer en een hovenier, over de verbouwing van de koffiekamer en de patio. Dit stond ook al lange tijd gepland, en moest doorgaan. Dat begrepen wij wel, alleen hadden we er totaal geen zin in. Uit baldadigheid verzon ik met een paar gymmers een bullshitbingo. Het ‘binnen- en het buitengebeuren’, het ‘uitrollen van plannen’, ‘de aanvliegroute’ – allemaal kwamen ze langs. Ik won, omdat de hovenier sprak van ‘een stukje beleving’ toen het ging over... nu ja, ik kan wel doen alsof ik nog weet waar het over ging, maar ik heb geen idee. Iets met bloembedden of borders. Ik probeerde mij onze rector voor te stellen, rokend in de patio tussen de nieuwe bloembedden, met zijn dure schoenen in het nieuwe maar evengoed natte grind. De beelden bleven in mist gehuld.

Onder normale omstandigheden zou het powerpointplebs na het obligate ‘zijn er nog vragen?’ gefileerd worden door een bloeddorstige bende bockbier drinkende docenten. Wat ze met de ginkgo zouden doen, want kijkt u eens hoe mooi geel hij in het blad staat, ziet u dat? En vindt u die nieuwe plantenborders zelf ook niet een beetje truttig? En wat moet dit allemaal kosten?

Nu bleef het stil. Geen vragen. Gesprekken kamen niet meer op gang. Alsof wij samen dachten: gooi maar vol met treurwilgen die patio, het maakt ons niet uit, doe ons nog een biertje en laat die stukjes kaas maar zitten, die blijven zo in je keel steken.