‘Lieve hemel, gaat het bij jullie op school ook zo?’ vroeg
iemand. De vragensteller had het over de BNN-serie ‘De School’. Ik had geen
antwoord paraat, want ik had niet gekeken. Dus bekeek ik deze week alle
afleveringen over het wel en wee in 4-havo van een Alkmaarse school achter
elkaar op internet, en na afloop moest ik toegeven: Ja, alle duivels, bij ons
gaat het ook zo. Ongeveer. Ook bij ons zijn leerlingen in 4-havo moeilijk in
bewegingen te krijgen, ook bij ons is het een hormonenkermis, mobieltjesparade,
ook ik voer oeverloze hoe-gaat-het-nu-met-je-gesprekjes, ook in mijn school zie
je een enkele zuurpruim van een docent, een enkele vakman, en heel veel
lieverds die teveel toestaan. En ik schaamde me.
‘Niet eerder werd het schoolleven zo direct en volledig in
beeld gebracht’, beweert BNN, en dat leek waar. Direct en volledig. Ik vroeg
collega’s of zij dat ook vonden, maar haast niemand bleek te kijken. ‘Ik kan
het niet aanzien,’ zei een enkeling. Niet aanzien? Je kan je eigen werk niet
aanzien? Is het al zo erg?
‘De School’ dwingt tot stellingname, en is alleen daarom al
een briljant programma.
Het is knap werk bovendien. Uit een onvoorstelbare berg
beeldmateriaal zijn heel bekwaam een paar verhaallijnen gesneden over
leerlingen ‘met een extra uitdaging’, opgevuld met beelden van ‘het
schoolleven’. Ruzie om telefoons in de klas, goedbedoelde mentorgesprekjes, superieure
lamlendigheid, een knul die clandestien tosti’s maakt achter de lockerkastjes
en een brutale meid die zegt ‘ik ben héééél erg tegen huiswerk’, het is er
allemaal, ook bij ons.
Maar ineens begreep ik wat ik miste, wat er op de
montagetafel is gesneuveld. Nergens in het programma zie je dat er geleerd
wordt, dat jonge mensen, tussen al het gedoe, zich inspannen kennis en
vaardigheden op te doen. Wat wij zien is een BNN-school. Direct: ja. Volledig:
nee! Misschien is dat te saai voor de televisie. Ik zou het ook niet weten hoe
je het in beeld moet brengen, lerende kinderen. Het lijkt wel iets geheims, leren, een mysterie dat zich onttrekt aan het oog van de camera. Maar ook in
Alkmaar is bijna iedereen uiteindelijk over naar 5 havo. Dus het bestaat, dat leren,
ook al zijn er geen beelden van.
Kinderen die leren, omdat wij hen daartoe verleiden, dat is
waar een school om draait. Al het geknoei eromheen, tja, dat is er ook, en soms
is het om te lachen, en vaak om je een ongeluk voor te schamen. Maar het hart
van de school, dat zijn kinderen die leren, soms gretig, soms moeizaam, soms
onwillig. Man, wat een beroep.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten