All I know, all I know

Ik zit te lezen, beter gezegd: ik zit en ik lees, het is nog een prima boek ook. Toch pak ik de hele tijd mijn telefoon, die naast me ligt, om te kijken of iemand op mijn status op Facebook heeft gereageerd. Iets over het songfestival was het. Ik kijk zo’n beetje om de zes regels, de tussenpozen zullen ongeveer dertig seconden zijn. Strontvervelend vind ik het, dat ik dat doe, en ik vraag mij af waar hij zich bevindt, de hersenkwab die steeds naar die telefoon wil grijpen, of lobotomie mogelijk zou zijn. 

Ik heb wel eens het volgende geprobeerd: gewoon steeds toegeven aan dit inferieure deel dat op snelle kicks aast, net zo lang tot een ander deel – een voornamer deel – het beu wordt en ervoor zorgt dat er maatregelen worden getroffen: dat ik de telefoon buiten mijn bereik leg bijvoorbeeld. Dit ‘beu worden’ is iets fysieks, je reageert geërgerd, je hartslag stijgt, wordt soms zelfs misselijk, zwaar, woedend. Het is walging, niets minder dan dat. Eerlijkheidshalve moet ik er bij zeggen dat die walging pas serieus de kop op steekt als de reacties op mijn Facebook-status uitblijven: geen rode stipjes, een leeg schermpje zonder pushberichten – een hongerig monster. Bij veel rode stipjes voel ik me goed, heel simpel, gewoon goed en niks meer, ik heb nu even geen zin het te duiden. Rood stipje = willoos en kritiekloos naar het ding grijpen. Tot ik ook dát weer ergerlijk vind, dat ik me zo laat ringeloren door stompzinnige beloningsprikkels, als een hond. Wie is hier nou het baasje? (Ja, hallo? Wie?)

Ik leg het monster dus weg, ik leg het op de piano. Dit werkt, nu lees ik wel vijf hele bladzijden. Na die vijf bladzijden loop ik naar de keuken voor een drankje en kijk ik in de tussentijd op mijn telefoon. Raar: er viel niet uit te maken of mijn hersenen mij naar de keuken stuurden vanwege dorst of om een excuus te hebben de telefoon te pakken. 

Het is verwarrend om zulke impulsen die het met elkaar op een akkoordje hebben gegooid zo van buitenaf te bekijken. Liever zou ik een man uit één stuk zijn. En al weet ik dat ik dat niet bent, het idee dat mijn eigen wil niet versplinterd en chaotisch is maar dat ik er een zekere controle over houd, dat er überhaupt een ik is waar ik toevallig mee samenval, dat lijkt een belangrijk idee. Helaas, in plaats van een man uit één stuk, of vooruit, enkele soms wedijverende delen, ben ik gewoon een rommelschuur vol ambities, verlangens, impulsen, angsten en onduidelijke bedoelingen.

Ik probeer te bedenken op welke manier dit inzicht bevrijdend kan zijn, of tenminste werkbaar. Ik kom niet veel verder dan dit: all I know, all I know is dat iedereen zo’n rommelschuur heeft.

Jaja, en zo lijkt het alsof je veel nadenkt op zo’n mistige zondag, maar in werkelijkheid zit ik de ganse dag met het songfestivallied van Duncan Laurence in mijn hoofd, die eigenlijk Duncan de Moor heet, wat ik een mooiere naam vind.