Stukjes over condooms kopen zijn erg flauw, bovendien ben ik er te oud voor. Daarom vandaag een stukje over condooms kopen.

Ik ga tweemaal per jaar naar de tandarts en ik koop tweemaal per jaar condooms. Verdere overeenkomsten laat ik aan uw verbeelding over. Ze zijn trouwens gewoon voor binnenechtelijk gebruik, of wat donder, het gaat u eigenlijk niet aan.

Vroeger vond ik condooms kopen moeilijk omdat je er nadrukkelijk aan de kassa naar moest vragen. Tegenwoordig liggen de familieverpakkingen tussen de de-odoranten en de dildi. Het probleem-van-nu is dat de kassajuffrouwen twintig jaar jonger zijn dan ik, en ik word niet graag voor een oude geilaard versleten. Ook kan je, o gruwel, bekenden tegenkomen, brave burgers die geen condooms komen kopen, maar hoestdrankjes en haarlotion.

Daarom koop ik altijd een sandwich. Een sandwich is een begrip uit de videotheek-wereld, waarbij een vieze pornofilm tussen twee Disneyfilms wordt aangeboden aan de baliemedewerker. Dit heb ik ooit in de kleedkamer van een voetbalvereniging gehoord. Mijn sandwich bij de drogist bestond uit een familieverpakking paracetamol en een doosje Valdispert, want die was in de aanbieding. Het was de variant die werkzaam zou zijn ‘bij een neerslachtig gevoel’ en ik heb daar wel eens last van, van een neerslachtig gevoel. Als er een weekend niet geneukt wordt bijvoorbeeld, of als ik de vissenkom moet schoonmaken.

Het ging goed, ik stond in de rij bij de kassa en werd niet opgemerkt. Toen ging er ineens een tweede kassa open. Ik werd naar voren geroepen. ‘Meneer, komt u maar!’ Ik schrok geweldig, want ik herkende in het kassameisje een leerling van mijn school. Zij knikte mij toe en ik schuifelde met mijn sandwich naar mijn oordeel. Dit is het einde, dacht ik, nu word ik een anekdote op klassenfeestjes en later in studentenhuizen in alle grote steden. Ik wilde geen anekdote worden, zeker niet één over condooms. Ik kreeg geen lucht meer, ik viel, het pak brak open, het pak was bodemloos, er bleven maar kapotjes uit komen, ik lag op mijn rug, maaide met mijn armen, ik maakte een sneeuwengel van condooms, iedereen keek, ‘kijk, meneer van der Werf’, ook God keek toe, maar hij kon niets voor mij doen.

Over twee maanden moet ik naar de tandarts. Tot die tijd moet ik proberen een beetje te ontspannen.

foto: Erik Nieuwenhuis