vrijdag 9 oktober 2009

Auteursfoto

De fotograaf kwam helemaal uit Amsterdam. Het was een geschikte kerel, echt waar. Hij vroeg of de motor op de stoep van mij was, en wat mijn favoriete Beatles-nummer was. Terwijl ik antwoordde (de eerste vraag was gemakkelijk) stond ik een dikke lap klapstuk aan te braden. Wij eten in Leiden namelijk hutspot op 2 oktober, en ook op 3 oktober, als we tenminste nog iets lusten na het nachtelijk drinkgelag en het poffertjesbacchanaal op de kermis.

De fotograaf was ruim tien jaar ouder dan ik, ook dat maakte hem heel geschikt. Moet ik dat uitleggen? Wie schept er genoegen in op de plaat gezet te worden door een jonge god die geen andere gedachte kan hebben bij de klus dan: “gadver, ouwe harses, zelfs bij het warmste strijklicht een kop van papier-maché, geen porem, gauw schieten en moven”?

Hij vroeg of ik zelf een gedachte had over de locatie. Ik monsterde de puinhoop in de kamer. Speelgoed, half afgemaakte puzzel op tafel, rommelige boekenkast, stapels post op de piano. “Buiten”, zei ik.

Het regende.

“Klaart zo wel op” zei ik.

Ik bluste het klapstuk af. Hij vroeg naar de ins en outs van het gerecht. Een geschikte kerel, dat zei ik. Ik vroeg ook dingen, want ik wilde in geschiktheid niet voor hem onder doen. Hij had Maarten ’t Hart nog geschoten, met zijn camera bedoel ik, een hele rare man, zei hij.

“De polder hierachter” zei ik, “een beetje landelijk past goed bij het boek”

Ik bedacht dat dit een zin was die mij in de meeste omstandigheden aan het lachen zou maken, maar op dat moment niet. Toen het klapstuk braaf sudderde ging de regen over in mot. Het leek erop dat wij zo’n gluiperig buitje wel zouden kunnen negeren.

Ineens was ik blij met dat snertweer. Ik had er niet aan moeten denken om bekenden tegen te komen in parkpolder Cronensteyn tijdens de fotoshoot. Bruidegom die zijn bruid kwijt is. “Nu even over je schouder kijken!”. Naar wie? Niets te zien daar. Een boom. Ik probeerde te kijken alsof ik een heel interessante vorm van bladschurft zag. Maarten ’t Hart schoot in mijn gedachten en bleef er nogal dwangmatig hangen. “Kijk maar even over je andere schouder”. Over die schouder kon ik kijken tot de einder, maar er was evengoed niets te zien. Hallo heeft u misschien een dame in een witte jurk gezien? En zo stond ik daar te sudderen, het duurde en duurde, mijn hemel, zeker vijf minuten. Het regende niet meer. Nu moet ik eigenlijk mijn kinderen halen, zei ik. “Klaar” zei hij, “prima”. Ik weet niet waar dat ‘prima’ op doelde, maar het klonk heel geschikt.

Thuis rook het naar vet draadjesvlees. Hij zei hartelijk gedag. Ik dacht: tot het volgende boek dan maar - ik kijk er nu al naar uit, want dat is mijn favoriete boek.

Nu de foto’s binnen zijn begin ik toch te twijfelen. Zal ik vragen of er een foto van mijn motor op de achterflap mag?

11 opmerkingen:

  1. Heerlijk stukje op de valreep van alweer een eilandbezoek!!!

    Even een gewetensvraag - want je weet hoe dol ik op relativeren ben - hoe goed bestudeer jij doorgaans auteursfoto's?
    De abri's vol Thomas Rosenboom hebben me onlangs de boekhandel doen mijden (terwijl ik al vanaf zijn eerste boek weet dat hij kan schrijven), maar voor het overige??? IJdeltuiterij mijd ik als de pest (net als een overkill aan kinderspeelgoed trouwens) maar een auteur achter het suddervlees? Man! Dan hou ik het niet!

    Nurks kijken, dat is geloof ik altijd wel goed...

    (Sanlik!)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mijn nette jasje ruikt nog steeds naar klapstuk.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Je hebt zo 'geurig' geschreven dat ik in de veronderstelling leef dat hier het huis naar klapstuk ruikt...
    De foto's al gezien die gemaakt zijn?
    (nieuwsgierig) Heb je nog inspraak in de keuze?
    Nog een second opinion nodig? :-))

    bavolvi! En, haha, als tweede: sensurr

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Schoonheid is maar tijdelijk
    Zij vergaat heel snel
    Wat blijft dat is de lelijkheid
    Onderhoud haar wel

    (hans dorrestijn)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Als je reageert, moet je je wel aan de tekst houden:

    Schoonheid is niet wezenlijk
    Zij vergaat heel snel
    Wat blijft,dat is de lelijkheid
    Onderhoud haar wel.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. @ schrikkel: ik wil helemaal geen inspraak, maar mijn vrouw wel!
    @ anoniem: zeer troostrijk

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Over 10 jaar zijn alle foto's van nu prachtig ('zo jóng nog'). Dat weet Dorrestijn ook, hoewel hij zijn naam qua fris- en fruitigheid altijd al niet zo mee heeft.

    En een motor achterop? Gebruikelijker is andersom.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Gaaf zo komt het allemaal wel heel dichtbij he. Ik zie het al voor me, ik moet eerlijk zeggen dat ik van foto's houd, als ik ze zelf maak dan. Je bent altijd ontevreden als je er zelf op staat, tenzij je spat van zelfvertrouwen natuurlijk.. (arrogantie bedoeld). Ben wel eens met wat eerder is gezegd, hoe ouder de foto's zijn hoe leuker is ze meestal vind. Ben heel benieuwd! Nog eventjes wachten en mijn eerste Van der Werf staat in de kast.. Op de muziekboeken na dan ;)

    Liefs Lisette

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Dat "intro voor de bovenbouw" nog in je kast staat beschouw ik al als een hele eer. Gelukkig zonder foto.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Hee die ga ik nooit en te nimmer weg doen.. zeker niet die uitgeprinte proefversie, wie kan dat nu zeggen, dat ik de predruk heb ;).

    En inderdaad zonder foto, alleen al een reden om je boek in 2010 te kopen :D

    xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Wederom een leuk verhaal Gerwin, can't wait to read the book.

    Het antwoord op de makkelijke vraag weten we wel, maar wat is nou het antwoord op die tweede vraag?

    Mocht deze auteursfoto toch niet bevallen kan je altijd de route van Stephen Fry op, die staat in menig binnenflap van zijn boeken in "full jungle gear" afgebeeld, om het zo maar te zeggen. Misschien in leren motormuizen pak iets voor jou?

    BeantwoordenVerwijderen

trailer "Een Onbarmhartig Pad"