Belangrijk en nederig werk

Er loopt een man door mijn huis.

Het is een vriendelijke man, maar hij loopt wel door mijn huis. Hij is ruim in de vijftig, hij ruikt niet raar, hij stampt niet als hij loopt, en hij heeft zo’n krans van pluizig grijs rond zijn oren. Hij zegt ‘u’ en hij bedankt mij twee keer voor de koffie. Een fijne man, alleen, hij is de hele tijd overal, en dus kom ik tot niets. Daar gaat mijn vrije dag! Het lijkt mij ongepast om boven de krant wat te niksen terwijl hij, een oudere man, aan het werk is. Ik veins allerhande bezigheden in de keuken, in de slaapkamer, zelfs in de schuur waar het bijna vriest. In huis is het anders ook kil, want de man repareert de verwarming, er moet een nieuwe knop op een radiator en de ketel moet schoongemaakt. Ik begrijp best dat de kachel dan uit moet, anders brandt hij zijn handen of zoiets, of het wordt een knoeiboel.

Ik heb hem gezegd dat hij moet uitkijken dat hij zijn hoofd niet stoot tegen de plafondbalk waarachter de ketel zich bevindt. Verder weet hij zelf wel wat hij moet doen denk ik. Die indruk wekt hij in ieder geval wel, want hij banjert niet willekeurig wat door mijn huis, hij loopt omzichtig maar doelgericht, draait aan de kranen en de verwarmingsknoppen. Mij rest niets anders dan te doen alsof zijn geloop mij volstrekt onberoerd laat. Ik besluit de stoep sneeuwvrij te maken, maar als ik buiten kom zie ik dat mijn vrouw dat gisteren al gedaan had. Ik kan geen ander klusje meer verzinnen dat de indruk zal weten te wekken even belangrijk en tegelijk even nederig te zijn als het repareren van de verwarming. Dan maar een stukje typen. Het ongemak van die man in huis geeft mij stof genoeg.

Even denk ik dat ik zal schrijven over de kilte in mijn woonkamer: “een klem die mij gevangen houdt in mijn lethargie,” of over de onrust “die mijn gedachten in een vijzel tot pulp maalt” maar ik vind het allemaal even bespottelijk en overdreven. Ik vraag mij af ik ooit nog in staat zal zijn zulke dingen te schrijven, fraai bombast als “voorparadijselijke modderpoelen” (Hannah van Munster) of quasi-onbedoelde grapjes als “kuchen als een motor bij koud weer” (Wieringa). Ik vraag mij af of dat door die man komt. Dat het door hem komt dat ik denk: schrijven is belangrijk en nederig werk. Net als lesgeven. Hij bedankt mij voor de derde maal voor de koffie, ik vraag of hij nog wil. Hij bedankt opnieuw. Ik wil vragen of hij vaker kan komen om een beetje door mijn huis te lopen. Ik weet niet of ik het durf, maar als hij het een vreemd verzoek vindt kan ik altijd nog een paar radiatorknoppen afbreken.