Gerwin leest zetproeven

Zetproef vind ik een mooi woord. Zetproef. Er ligt een hele wereld verborgen in dat woord. Voor mij ligt die wereld in Rotterdam-Zuid, het is een wereld van tien meter lang en drie meter breed, waarin zwarte machines staan die boven mij uit torenen, een wereld die ruikt naar tabak, drukinkt en iets metaalachtigs: loden lettertjes. Ik ben zes, ik ben met mijn opa meegegaan naar zijn werk, een kleine drukkerij in de buurt van de Maashaven. Ik vind het er een bende, je kan bijna nergens je voeten neerzetten. Soms is het een enorme herrie, soms ook is het doodstil, dan staan de machines een beetje uit te puffen. Er werken twee mannen die mijn opa ‘jongens’ noemt. De jongens dragen blauwe schorten, er zitten zwarte vegen op, ze halen blokjes met letters uit houten letterkasten. Mijn opa controleert ze de hele tijd, want ‘de jongens’ maken vaak fouten. Ik vind het helemaal geen ‘jongens’, ze zijn groter dan mijn opa, ze hebben lang haar, harde stemmen, ze praten over Feyenoord en Zwart-Wit ’28. Mijn opa heet Gerrit Vink, hij zit in het bestuur van Zwart-Wit ’28, je kan merken dat hem dat aanzien geeft, hij draagt zijn naam met trots. Ze maken zetproeven, die gaan ‘naar kantoor’. Ik weet niet waar dat kantoor is, het klinkt als iets dat zich boven hen bevindt, op de tweede verdieping.

De zoete geur van zetproeven.

Een paar jaar later is het gedaan met die drukkerij. Weer een jaar later is het gedaan met opa.

De zetproef van Gewapende Man ruikt niet zoet, er zijn geen ‘jongens’ ziek geworden van gepruts met loden blokjes, zoals mijn opa. Toch steek ik mijn neus tussen de vellen, en adem ik diep in, want het is mijn zetproef en het is bijna mijn boek dat ik ruik. De eerste letter van ieder hoofdstuk is mooi ouderwets groot, alsof het een rijk versierd handschrift is. Kijk, die H lijkt wel van 'Hosanna in excelsis' uit het Sanctus van de Mis. Het past goed bij het boek, ik vind het heel mooi.

Alleen, mijn hemel, er staan nog wel veel fouten in...