100 woorden voor schaamte (3): wees gegroet

Het kaasmeisje zwaait, en niet zo’n beetje ook. Naar mij? Ik aarzel een moment, achter mij ligt de broodafdeling, links het vlees. Ken ik haar? Is het een oud-leerling? Ze zwaait nog harder, het is geen zwaaien meer, het is ritmische gymnastiek zoals je het wel ziet bij sportschoolmeisjes met een paardenstaart, die steeds tot acht tellen in strakke zwarte pakjes en een headset dragen met een microfoon op de plek waar bij mij vaak een koortslip zit. Als ze voor mij zo zwaait, dan was ik beslist haar favoriete leraar. Dat kan best. Ik kan het in ieder geval niet negeren, het is onmogelijk naar de kaas te kijken met een meisje erbij dat zo'n toestand maakt. Ik glimlach, knik haar vriendelijk toe, probeer een spoor van herkenning in mijn blik te leggen, ik til lichtjes mijn hand op. Ik denk dat ik eruit zie als Prins Claus vroeger in de Gouden Koets, die zwaaide ook altijd zo aarzelend terug, alsof hij er zich voortdurend van bewust was dat de ledematen van het volk niet voor hem maar voor zijn echtgenote zo wild wiekten. Lichtjes zwaaien voor de zekerheid, stijlvol, minzaam, berustend in het inzicht dat je een verliezer bent en dat alles voorbijgaat. Een groet die halfstok wordt uitgebracht. Maar wel degelijk een groet.

Net als ik mij begin af te vragen of ik naar de kaas moet lopen voor een praatje – ik meen haar nu toch heus te herkennen- schiet er een razendsnel AH-meisje langs mij, ze maait met haar armen, ik kan mijn geheven hand nog net intrekken. Het is een broodmeisje, ze lacht heel schel (de vergelijking met de vuvu’s dringt zich deze dagen wel heel snel op) en omarmt het kind van de kaas. Ze staan allebei gebogen boven de vitrine. Ik besluit dat ik sowieso geen kaas nodig heb, sla rechtsaf een gangpad in waar zesduizend soorten broodbeleg mijn schaamte aan het zicht onttrekken. Ik hef mijn hand op naar de chocopasta, ik knik naar de pindakaas, ik groet de jam.

Morgen vakantie. Tent, slaapmatjes, voetbalfinale kijken in een Engelse pub, nog één keer turen naar de groene grasmat omdat ik niet durf te kijken naar het oranje. Maar ik wil meer, ik wil nu eindelijk eens gras voor mijzelf, heel veel gras om in te liggen, om een klam achterwerk in te krijgen, Dat wil ik, en als het zover is zal ik glimlachen en zonder een vin te verroeren naar de wolken zwaaien.