Boy, you got to carry that weight...

Ik zit er al een tijdje tegenaan te hikken. Het moet er toch van komen. Een In Memoriam voor een verdraaid goed bandje. Ons bandje. De Beatles-band die na acht jaar nog altijd The New Beetles heet omdat we aan het verzinnen van een goede bandnaam nooit toekwamen. En voor je het weet ben je een begrip, dat spreekt.

Sta mij wat onnozele weemoedigheden toe.

Ik denk aan verdacht joviale kroegbazen die je een bord eten gaven, een paar pilsjes, en je dan met hese stem toefluisterden “en de rest betaal ik.” En dat je dan nog “bedankt” zei terwijl je kromgebogen onder het gewicht van de versterkers het pand verliet. En aan die maffe feesttent vol ladderzatte jeugd waar we tegen ons zin Yellow Submarine speelden en desondanks na een klein half uur moesten opdonderen. Legendarische live-karaoke optredens op school met zingende collega’s, velen dronken. Het openluchtconcert waarbij we de tango-workshop voor beginners ernstig verstoorden, zodat de beginners ten slotte maar kwamen swingen op I saw her standing there. O, die zoete eerste maal dat er jongelui onder de twintig loeihard meezongen met ieder nummer, en ons zo voor even verlosten van de Vergeefsheid.

Ik denk aan de repetities in het muzieklokaal. Eerst in die veredelde bouwkeet die in zijn geheel meetrilde zodat je er zeeziek uitkwam, later mijn mooie lokaal, mijn werkplek godbetert, waar ik dan ’s avonds nog eens urenlang rondhing, ogenschijnlijk voor de lol. Soms vier nieuwe nummers in een uur, soms een uur in de weer om onze John te overtuigen dat hij I am the Walrus echt geweldig kon zingen, soms enkel ouwehoeren en elkaar aftroeven met onzinnige Beatles-trivia. Maffe akkoordenschema’s uitbenen, vieze koffie, teringherrie, knokken om de close-harmonies goed te krijgen (Because the sky is blue it makes me cry), some kind of happiness is measured out in years.

Ik denk aan zeven geweldige muzikanten (zeven ja, hoe denk je anders dat je een nummer als You never give me your money op je setlist kan zetten?), zes heren en een charmante dame, allen worstelend met een Beatles-tic die in ernst toenam naarmate wij dieper groeven in het rijke repertoire.

In Pier 32 speelden we op een installatie met een begrenzer, waarbij een bouwlamp aansprong om ons te waarschuwen dat binnen drie tellen de stroom zou worden afgesloten als wij niet terstond zouden dimmen. De zon zakte in de zee, wij zongen Here comes the sun, de bouwlamp begon te knipperen in onze gezichten – wij zongen wat zachter. Wij wisten dat het niet voor altijd zou duren, alsof wij voelden dat alles wat subliem is of wil zijn ooit afzinkt in de grote Vergeefsheid der dingen. De stroom viel uit bij Paperback writer.

Zondag 24 oktober spelen wij nog één keer. Op de plek waar wij veel laatste biertjes dronken, op weg naar huis. Café de Gouwe in Oegstgeest. Aanvang 16:00, toegang vrij.

Wie niet kan komen: you got to carry that weight a long time