Ondertussen, op het kinderdagveblijf

Op de buitenschoolse opvang van mijn dochter werken twee mannen. Ik weet dat je zo’n zin niet argeloos kan opschrijven - want wij zijn slaven van het nieuws - maar ik doe het lekker toch. U denkt maar wat u wilt van die mannen. Dat doe ik ook. Ik vind het namelijk vreemde snuiters, en ze hebben ook heel vreemd haar en rare brilmonturen, maar ik wil benadrukken dat ik hiermee op geen enkele wijze suggereer dat zij vieze dingen doen met kinderen - het gebruikelijke gehannes met knutsellijm en schaar daargelaten.

Het viel mij nochtans op dat een van de heren dit jaar overenthousiast was in het overbrengen van zijn nieuwjaarswensen. Terwijl ik de jongeman eigenlijk helemaal niet ken – laat staan hij mij - werd mij een “vooral heel gezond nieuwjaar” toebedeeld, alsof ik afgelopen jaar voornamelijk bezig ben geweest een slopende ziekte te overwinnen. Ik zei, enigszins van mijn stuk gebracht, toch min of meer hetzelfde terug, zij het iets gereserveerder. Hij wist van geen ophouden, er kwam nog geluk en zelfs gezelligheid in wensvorm achteraan. Ik wilde een zich opdringende gedachte tegenhouden, maar er was niets meer aan te doen. Ik dacht: hij verdenkt mij er dus van dat ik hem voor een kinderschender aanzie. Hij overlaadt mij met groteske gelukwensen om mijn vertrouwen terug te winnen. Hij had ook niets kunnen zeggen. Dan had ik gedacht: het kan hem niks schelen dat ik mogelijk denk dat hij een pedofiel is. Hij had ook kunnen zeggen “even over de eh.. actualiteit, en eh... over mij: ik doe dat soort dingen natuurlijk niet, nooit, bah, afschuwelijk” In dat geval had ik mijn dochter ogenblikkelijk van die tent afgehaald, want door het te zeggen doet hij die dingen toch – in zijn hoofd, en in het mijne. Gruwel! Zo houdt de waan van de dag ons gevangen, en wij kunnen niets anders doen dan elkaars verdenkingen afprijzen met nieuwjaarswensen.

Terwijl de gruwel zich hier helemaal niet in het verborgene afspeelt. Zij voltrekt zich onder onze ogen. De naschoolse opvang is een speciaal voor kinderen ontworpen verbeelding van het voorgeborchte, losjes gebaseerd op afbeeldingen van Jeroen Bosch. Het is zeer vakkundig gedaan. Je kunt je geen voorstelling maken van de herrie, totaal verwilderde jochies rennen door de gangen, struikelen over schoenen en jassen die her en der verspreid liggen. “Kutding” roept een ventje dat tot net boven mijn knie reikt. Hij schopt het Dora-rugzakje dat hem ergerde woedend weg. Een ander onopgevoed mormel vraagt mij “wat kom jij doen, wat kom jij doen, van wie ben jij de papa?” en slaat mij op het achterwerk.

De beerlucht van de WC’s dringt overal door, behalve in de ruimte waar de rijstwafels zojuist zijn uitgedeeld. K3 schalt door het gebouw, meisjes in prinsessenjurken verdringen elkaar op het kleine podium, ze knijpen elkaar om de nep-microfoon te bemachtigen. “HAND IN HAND, OOG IN OOG ...” Mijn dochter knutselt iets met veel lijm en glitters. De glitters zitten op haar trui, in haar haren, “ik ging Emma mooi maken” zegt haar gelegenheidsvriendin “...ALLE KLEUREN VAN DE RE-GEN-BOOG.” Moeders roepen dat ze nu écht weg gaan, en dat Storm, Wander en Lulu nu écht op moeten schieten verdorie, en dat ze hun potje tafelvoetbal niet mogen afmaken, “nou vooruit dan maar, nog drie doelpunten, maar wel snel dan, en oké die telde niet, niet huilen, goed dan ga ik eerst Beer ophalen, maar als ik terugkom dan sta jij klaar!” Een vader sleurt zijn zoon aan een been over het zeil, in de richting van de kapstokken. Hij doet alsof ze dat allebei geweldig leuk vinden.

“Dag Emma, dagdag,” zegt de jongeman met het vreemde haar. Hij heft zijn hand voor een ‘high-five’, maar mijn dochter geeft geen sjoege. De geheven hand gaat dan maar zijn vreemde haar in, struint daar wat doelloos rond en maakt dat het nog vreemder zit. Hij ziet er doodmoe uit. “Dag” zegt Emma plichtmatig. “En nog de allerbeste wensen” roept hij ons achterna.