Tafeltjesavond

De eerste rapporten zijn overhandigd, de eerste dromen gesneuveld. Wij maken ons op voor Tafeltjesavond. Tafeltjesavond is een strak geregisseerd evenement waarbij ouders kunnen spreken met de dromenvangers. In de aula staan honderd tafels strak in het gelid. Achter iedere tafel zit een leraar. Na tien minuten klinkt er een snerpende bel, dan beginnen honderd ouders aan een korte dans. De leraren ordenen hun papieren. Een paar ogenblikken later zit iedereen. Een prachtige choreografie. Onze rector, een gekend toneelliefhebber, beziet het tafereel altijd met een minzame glimlach rond de lippen.

Wij kennen ‘onze ouders’ uit Oegstgeest als betrokken en veeleisend. Ze denken graag mee en komen met creatieve oplossingen. Zo ging het met een leerling uit de vierde niet goed bij Frans. De ouders kwamen de docent op tafeltjesavond vertellen dat ze hier flink van geschrokken waren, en daarom direct een huisje in de Drôme hadden gekocht.

Wat ik soms vergeet is dat veel ouders meer ervaring hebben met dit soort mini-gesprekjes dan de meeste leraren. Sommige komen voor hun vierde kind, zij hebben al tachtig tafeltjesavonden overleefd. Die laten zich niets meer wijsmaken. Ze zeggen dingen als ‘Wij hebben hetzelfde doel nietwaar?’ en ‘En wat ga jij er aan doen Gerwin?’ Ze gebruiken heel vaak je voornaam, zodat je ongewild een ‘vrindje’ van ze wordt. Ik beloof altijd veel te veel in zulke gesprekken, eerder uit lafheid dan uit moed of dadendrang. Gratis bijles, extra werk, speciale begeleiding, en alles wordt wekelijks gecommuniceerd met papa. De volgende dag ben ik dat meestal weer vergeten, en papa gelukkig ook. De leerling blij.

In de tijd dat ik honderdvijftig brugklassers per week door mijn lokaal zag schuiven (ik zou dit thans niet meer overleven) nam ik op tafeltjesavond een moeder voor mij in door de loftrompet te steken over haar zoon. Ze glom van genoegen. Pas na een minuut of zes kreeg ik in de gaten dat de Niels waar ik over sprak niet haar Niels was, maar één uit een andere klas. Mijn Niels was een rustige jongen, die muzikaal was en kon heel aardig zingen. ‘Wat grappig,’ zei ze, ‘hij heeft nooit iets met muziek gehad. En dat hij zo stil is verbaast me ook!’ 

Ik hakkelde nog even door, toen werd ik verlost door de bel. Ze bedankte me hartelijk. ‘Het was fijn eindelijk eens iets positiefs over Niels te horen!’ Een tevreden klant verliet de school. Een compliment werkt als een toverspreuk, ook als je er lukraak mee zwaait en alles een misverstand is, mist het zijn uitwerking niet. De volgende lessen deed Niels zijn uiterste best te voldoen aan het beeld dat ik zijn moeder geschetst had. Hij zong de longen uit zijn lijf.