Vijftig tinten

Ik zit mij te vervelen tijdens het is studie-uur van mijn mentorgroep. De leerlingen overleggen op gedempte toon over functies en vergelijkingen. Achterin zit Naomi, ze slaat haar wiskundeboek dicht, met zo’n mooie ingestudeerde puberzucht, en zegt dat ze ‘episch gaat falen’. Ik ben wel wijzer dan aandacht aan haar te besteden, de falende Naomi is een personage dat zij naar behoefte opvoert. Ze pakt een ander boek uit haar tas. Een paperback. Ze kijkt rond of iemand het ziet. Ik knik goedkeurend naar haar. Een leesboek! Heerlijk kind. 

Vanachter haar boek loert ze naar haar buurvrouw. Die begint te gniffelen. Natuurlijk ruik ik onmiddellijk lont, maar als ik de boel laat ploffen ben ik de rest van het uur aan het dweilen. De verongelijkte Naomi is ook een personage dat je liever niet op het toneel ziet, net als de Naomi-met-de-slappe-lach. Inmiddels lijkt het er niet meer op dat ze aan het lezen is, ze spiedt voortdurend door de klas. Het gesmoorde gehinnik van haar buurvrouw trekt de aandacht van een paar jongens in de buurt, maar pas als een ander meisje het ontdekt barst het bommetje.

‘Uh gross!’

‘Are you seriously enjoying that?’

Ze leest Fifty Shades of Grey. Er ontstaat rumoer, ook de jongens laten hun afschuw blijken. Naomi’s vriendin schiet haar te hulp. Ze roept dat ze alledrie de delen al uit heeft.

Men wacht op mijn reactie. Wat te doen? Tekeer gaan tegen een slecht geschreven seksboek voor nette dames die koketteren met guilty pleasures? Waarschijnlijk werkt het averechts. Ik stel een paar belangstellende vragen, dat is altijd goed. Is het mooi geschreven? Is het verslavend? Is het dirty? Heb je het van je moeder geleend? Ze antwoord ‘ja’ op alle vragen, giechelend. Ik vraag of ik het boek even mag vasthouden, ‘dan kan ik kijken of het waar is wat iedereen zegt.’

Ik sla een willekeurige bladzijde op en begin te lezen. De passage gaat over een dame die het erg heet heeft, en tegelijk rilt. ‘Interesting,’ zeg ik, in de hoop dat dit begrepen wordt in de Britse betekenis. Naomi slaakt een gilletje. ‘Ik ga aan mijn moeder vragen of u het mag lenen, als ik het uit heb!’ Ik zeg dat het beslist niet hoeft, maar ben onverstaanbaar omdat diverse meiden nu gilletjes slaken. Naomi die haar moeder gaat vragen of ik dat boek... mijn vermogen om mijzelf in de nesten te werken gaat ieder begrip te boven.

Even later, als ik de wiskunde-opgaven uitdeel, zit Naomi op haar stoel te draaien, vijftig tinten rood in haar gezicht. ‘Oh, I’m shaking from excitement!’ zegt ze. Ik kan er geen spoor van ironie in ontdekken.