donderdag 6 december 2012

Sinterklaas (column Trouw 5 dec)


Sinterklaas zat bij Zwarte Piet achterop de brommer. Hij hield zijn mijter vast, zijn tabberd wapperde achter hem aan. Zo kwam hij aan op school. Dit was twee jaar geleden. Ik weet nog dat ik bang was dat de stof in de ketting zou raken en Sinterklaas in één keer achterover van de brommer zou trekken.
Sinterklaas’ gezicht was goud geschminkt. 

De Sint ging alle klassen rond en liet leraren kunstjes doen. Ik moest natuurlijk een Sinterklaasliedje spelen op de piano, waarna Sinterklaas doodgemoedereerd meldde dat de les was afgelopen. Sinterklaas was een leerling uit 5 vwo die Bengt heet, en die een zekere reputatie genoot. Ik sluit niet uit dat Bengt die dag de mooiste dag van zijn schoolleven heeft gehad.

Sinterklaas op een middelbare school, dat is een morsige, moeizame aangelegenheid, en ik moet vaststellen dat die keer met Bengt de eerste en enige keer was dat het geen treurige vertoning werd.
Alle jaren vóór Bengt ging het als volgt: Alle brugklassers kwamen bij elkaar in de aula, alwaar zij onthaald werden door Sint, een zooitje Pieten, de rector zelf, en mooie pianomuziek – Sinterklaasliederen, gespeeld door de uiterst muzikale docent Engels. Wat in die aula gebeurde, bleef in de aula, en ik heb mij er nooit binnen gewaagd. Tot ik een keer moest invallen voor genoemde collega. 

Ik speelde – had nog flink geoefend ook – maar niemand zong. Niemand. Toen kwam Sinterklaas binnen. Nog steeds zong niemand. Ik hoorde de bruggers allerlei namen fluisteren. Ze kwamen al snel tot overeenstemming dat het de leraar techniek was. Sinterklaas riep een aantal kinderen naar voren komen. Het hele idee was om de grootste lastpakken eens te grazen te nemen. Ze moesten bijvoorbeeld voor straf een liedje zingen. De harde aanpak, zeg maar. 

De grootste boef was voor het laatst bewaard. Het joch liep met een achteloze sloomheid naar voren. Sint vroeg dingen, de knul gaf brutale antwoorden en zei dat het hem ‘geen zak’ kon schelen. ‘Wat doen we met deze jongen Sinterklaas?’ verzuchtte de rector. Ik wist zeker dat hij diezelfde vraag dat jaar vaker gesteld had, zij het niet aan Sinterklaas, maar aan leraren en ouders. ‘Geef hem maar een hand pepernoten Piet,’ zei Sinterklaas. Een compleet falend zorgtraject zat samengebald in die woorden.

Daarna gooiden de Pieten pepernoten naar de joelende leerlingen. De pepernoten werden direct weer teruggegooid, alleen veel harder. Men mikte op de mijter van Sinterklaas, die op een draf de zaal verliet en niet meer de moeite nam te zwaaien. Na de voorstelling kwamen de conciërges met bezems de aula binnen. Terwijl zij veegden haalde ik twaalf pepernoten uit de piano.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

trailer "Een Onbarmhartig Pad"