"Edie", prutfilm over mijn berg

Mt Suilven, noordwestzijde

Op de valreep zag ik de slechtste film van het jaar. De film heet Edie en gaat over een bejaarde vrouw die een berg in de Schotse Hooglanden wil beklimmen. Dat is natuurlijk vragen om ongelukken, in filmisch opzicht bedoel ik. Ik was ook gegaan tegen beter weten in, zes kranten waaronder The Guardian hadden me al gewaarschuwd, maar ik wilde de film toch zien omdat de berg waar het om ging mijn berg is: Mt Suilven, nabij het vissersplaatje Lochinver in Sutherland. Lochinver, ze maken daar de beste pie van het Verenigd Koninkrijk. Verder is er niets. Ja, een haventje. Vlak voor de haven ligt een voetbalveld. In één van de doelen zit een net.

Alles gaat mis met deze film, de personages boeien niet, het pathos is afschuwelijk, het toeval speelt een te grote rol, de comic reliefs zijn flauw, de muziek is vergelijkbaar met wat pingelhipsters op stationspiano’s spelen. Het scenario zou voor een geglazuurd Disney-ding misschien nog wel bruikbaar zijn, mits je het met wat lollige bijfiguren en magie bepoedert.

Ik moest die hele prutfilm uitzitten terwijl ik er na een kwartier al achter was. Eén shot vanuit een drone over de B-weg langs de kust volstond, het kale land, de gele brem, de honderden meertjes, Suilven, Cul Mor en Stac Pollaidh: ik moet terug want eigenlijk woon ik daar. Suilven is mijn berg, al heb ik hem nooit beklommen, Lochinver is mijn dorp, al ben ik er maar drie keer geweest. De beste raad die u vandaag krijgt: ga niet naar die film, en ga nooit naar Lochinver. Blijf daar weg mensen, je verveelt je er dood. Die gezellige pub uit de film? Die bestaat niet. Die jonge mensen? Zijn er niet meer. Dat leuke hotel? Vol norse havenwerkers, je wilt er niet dood gevonden worden.

Het eerste filmshot in Lochinver: herten rennen bij zonsondergang over het voetbalveld. Het was het beste en meest authentieke shot van de film. Ik was ontroerd: hier voetbalde ik vele malen met mijn zoon en mijn dochter. Het veld is altijd zompig, meer mos dan gras. Naast het veld staat een houten schuurtje, de deur hangt aan het onderste scharnier. Een zak met kalk is uit het schuurtje gevallen. Nergens zijn lijnen zichtbaar. Overal op het veld ligt hertenpoep.

Ik gaf voorzetten, dochter kopte ze in (of naast), zoon hield het hoofd liever schoon en probeerde hakjes en volleys. Bij een misser rolde de bal altijd terug van de berghelling, behalve als je hem richting de haven trapte, dan was het rennen voor je leven. In mei gaat de zon precies onder in de baai. Kom je later in het jaar, dan verdwijnt-ie achter de bergen in het noorden. Sta je in het verre doel, dan zie je Suilven in het oosten. Als het niet regent.