naar Oegstgeest

Ik fietste van Leiden naar Oegstgeest. Ik bevond mij tussen Kraekstaete en de spoortunnel. Een gure plek. De tegenwind kroop in mijn broekspijpen. Verder waren er geen bijzonderheden, ik fiets daar zowat dagelijks. Bij het Centraal Station maakt de wind altijd een hoop heibel, alsof ‘ie net als de stadsbussen van daaruit een dienstregeling door de stad begint. Vanochtend was het wel heel bar, van alle kanten – behalve van achteren - trok de wind aan mijn muts, met mijn diepste frons hield ik 'm op mijn kop. Twee meisjes zweefden mij op hun meisjesfietsen tegemoet. Voor hen was de ochtend licht en gemakkelijk.

Nog voor zij mij bereikt hadden ving ik een zin op, hij zeilde in mijn gezicht, ik kon er weinig aan doen.

“Naar welke McDonalds zullen we gaan?”

Het antwoord van het andere kind werd de stad in geblazen door de wind, ver buiten mijn bereik, ik was alweer vijf pedaalslagen richting Oegstgeest. Zou het andere meisje misschien voorstellen “die in Moskou”, of zeggen “ik vind die in Teheran toch het chillst”? Van dergelijke uitzinnige keuzemogelijkheden kan ik heel opgewonden raken. Ik vermoed echter dat er een beperking in de vraag besloten lag: de Beestenmarkt of Bakkersteeg, want meer keus hebben wij niet in Leiden, als om de befaamde natte hamburger gaat. Gemakshalve vergeet ik het filiaal bij het transferium langs de A44, dat is meer een plek voor ontvoering en dubbele moord, niets voor fietsende meisjes.

“Wat ga je nu doen? Ga je nou gedichten schrijven?” vraagt men mij de laatste tijd nog wel eens. Wat een vraag. Ik weet het niet, ik denk het niet, misschien wel, of liever verhalen, ik eh... het lijkt erop dat ik de keus heb. Ik kan naar de Beestenmarkt of de Bakkersteeg. Misschien wel verder weg, A44, Moskou, Beijing, Emiraten.

Maar voorlopig ga ik naar Oegstgeest. Daar is overigens geen McDonalds.