Amsterdamse Boekennacht en Andere Successen

Ik denk dat ik precies weet waar ik over moet schrijven. Het moet een fijn aangesneden stukje worden over Succes, maar pas op, dat woord mag natuurlijk geen enkele keer gebruikt worden, ernstige beginnersfout. Wist u dat Othello het woord ‘jaloezie’ niet één keer in de mond neemt? Enfin, de schrijver moet de indruk wekken volledige controle te hebben over de gebeurtenissen, maar ook weer niet als een stuk bordkarton overkomen. Hij is de etaleur van zijn blog, de enige plaats waar hij maakbaar is. Ik moet dus schrijven over interviews, krantenartikelen, optredens. Maar ik kan het niet.

Ik wil hele andere dingen vertellen. Ik wil vertellen wat het mij vandaag kost om een volstrekt chaotisch kinderpartijtje tot een goed einde (i.e. geen zwaargewonden) te brengen, om vervolgens in een jasje te schieten en naar Amsterdam af te reizen voor een voordracht op het Spui van twee minuten, waarin dat verwenste gedicht nog eenmaal ten tonele gevoerd moet worden. Ik wil vertellen dat ik mijzelf heb opgelegd dat kreng eindelijk eens uit het hoofd te ‘doen’ maar dat ik van de weeromstuit de derde strofe vergeet. Goddank heb ik de eerste regel van iedere strofe nog even gauw op de achterkant van een kassabon geklad, zodat ik mij eruit red, maar ik zie het heus wel: de bloeddorst in de ogen van de verliezers van de Turingprijs. Het Lieverdje heeft ballonnen aan zijn ledematen hangen, ik heb stoeptegels aan de mijne. Maar ik hef mijn handen en ik toon het volk mijn boek. Ik lees er een paar zinnen uit. Dat gaat goed, maar ik weet niet of het poëtisch genoeg is. Een man of dertig staat er, waarvan twintig dichters. Ik ben winnaar-af (het geld is trouwens ook al op), ik drink een glas met collega’s van Contact, ik slenter terug en constateer dat ik niet op mijn rug lig bij de AKO op het station. Twee andere debutanten wel. Ik ben niet jaloers en neem dat woord ook zeker niet in de mond. Dat kassabonnetje zit nog in mijn broekzak, met mijn duim en wijsvinger rol ik er een klein kogeltje van, steeds kleiner wordt het, ik ga ermee door tot er niets van overblijft dan een paar Higgs-deeltjes.

Ach, bij de fietsenstalling kom ik een oud-leerling tegen. Leuke jongen. Katwijker. Nuchterder worden ze niet gemaakt. Sterker nog, ze worden er gekaakt en in het zuur gelegd. “Ik heb je boek” zegt hij, “maar ik heb het nog niet uit hoor, ik ben halverwege.” Ik was halverwege met verdwijnen, wil ik zeggen, maar nu houd ik daar toch maar mee op. Er zijn redenen. Bijgevoegde foto bijvoorbeeld.