Elektra

Ik heb een probleem, en ik wil er over praten. Het begint er al mee dat ik moeilijke liefhebberijen heb. De meeste daarvan houd ik geheim. Andere niet. Dat is het probleem niet. Het probleem: ik houd van de opera’s van Richard Strauss. Ik weet niet zeker of ‘houden van’ het goede woord is. Ik vind ze mysterieus, een beetje eng, larmoyant en ik moet vaak aan ze denken. Ja, ‘houden van’ is eigenlijk precies het goede woord. Toen ik Richard Wagner een beetje zat begon te worden ben ik Strauss (“nicht Johann, dann aber auch nicht Wagner”) gaan luisteren. Nu zit ik er mooi mee. Zijn muziek is ‘ontoegankelijk’ voor ‘leken’. Dit maakt hem ‘kwetsbaar’ tot ‘ernstig bedreigd’ in termen van Natuurbehoud. Mooie termen, je kan er op het gebied van Cultuurbehoud ook wel een tijdje mee vooruit.

Dit jaar is er gelukkig weer een opera van R. Strauss in Amsterdam te zien: de bittere “tragödie in einem Aufzuge” Elektra. Niemand houdt van Elektra (met die zin moeten ze bij de Nuon eens iets doen!). Maar ik wel. Alleen, een derderangkaartje kost €110. Dat is vijfentwintig euro meer dan het bedrag dat ik afgelopen seizoen neertelde voor een avondje opera. Het kabinetsbeleid wordt voelbaar, inderdaad, maar dit is slechts het begin. De Nederlandse Opera krijgt 25 miljoen euro subsidie, dat is 175 euro per bezoeker. Veel meer dan het duurste kaartje kost. Dat kon natuurlijk niet langer. Over een slordige tien jaar, als de subsidies geschrapt zijn, zal mijn kaartje denk ik €350 euro kosten, mits de inflatie niet te hoog uitvalt. De kans is klein dat De Nederlandse Opera dan nog bestaat, althans in deze vorm, want Nederland kent niet genoeg muziekliefhebbers die zulke astronomische bedragen overhebben voor Richard Strauss.

Je kan van Halve Halbe zeggen wat je wilt, maar de Staatssecretaris van Cultuurvernietiging is lekker bezig, en hij spreekt duidelijke taal: een kwaliteitsoordeel heeft de regering niet, wat mensen mooi vinden is kunst, dus de staat geeft alleen nog geld aan dingen die de mensen mooi vinden. Laten we het niet meer hebben over de barbaarse leegte die gaapt achter deze redenering. Steeds als ik dat doe heb ik het gevoel dat ik met mijn boze kop de hakbijl in mijn eigen voet zwaai in plaats van in het brandhout.

Terug naar mijn probleem. Over een jaar of tien moet ik waarschijnlijk naar Berlijn of Wenen reizen als ik een opera van Richard Strauss wil zien, voor pakweg €600 heb ik dan een toegangsbewijs, een vliegreis en een hotelovernachting. Van heinde en verre komen moeilijke mensen met dezelfde moeilijke liefhebberij. Duur kan je het niet noemen. Echte Trekkies betalen het driedubbele om de Star Trek convention in Las Vegas bij te wonen, en voor een Elvis-meeting van een beetje niveau moet je tegenwoordig ook al naar Birmingham. Het ene is niet waardevoller dan het andere, en wie dat toch durft te beweren heeft de tijdgeest goed tegen. Wie moeilijke hobby’s heeft moet er maar krom voor willen liggen. Bovendien, wat is er mis met een leuke musical? Het zijn anders echt heel mooie decors hoor, bij Zorro, en die jongen kan ook vet goed zingen en zwaardvechten tegelijk. Voor €90 heb je al een kaartje! Binnenkort krijgen ze subsidie, omdat de mensen het mooi vinden. Nou dan!

Of ik mij daar soms te goed voor voel.

Nee zeg ik, ik voel niks, ik vind er gewoon geen reet aan.

Jouw probleem.

Ja dat zeg ik toch, mijn probleem. Voortaan houd ik mijn kop er over.