Homecooked food

Ik zit in een pub in York waar ze homecooked food serveren. In Engeland is ‘homecooked’ een aanprijzing. Soms zetten ze er nog good bij: homecooked good food. Dat is ook bedoeld als aanprijzing. In Engeland maken ze echt werk van aanprijzingen, meer dan van het eten zelf. Je moet voor alles vooraf betalen.

Ik eet gefrituurd korstdeeg waar zich een garnaal in schuilhoudt. Het is een echte Engelse pub, dus moet ik bij iedere hap mijn onderarmen van het tafelblad losrukken. Dat vermoeit mij zo dat ik ervoor kies mijn armen stil te laten liggen en mijn hoofd te bewegen richting het voedsel. Zo doet de Engelsman die een tafeltje verderop zit het ook. Het is een potige vent en hij lijkt op Wayne Rooney, maar hij draagt een shirt van Manchester City – de voetveeg van United, het lelijke eendje van het Engelse voetbal (homecooked good football, zeg maar). Wayne eet steak-and-kindeypie met aardappelpuree. Zijn onderarmen blijven nagenoeg stilliggen. Ze zijn pakweg zo dik als mijn bovenbenen en bedekt met een bizarre potpourri van tatoeages. De randomness van al die versieringen heeft iets ontroerends. Hier zit geen concept achter, het is een door de jaren heen aangelegd rariteitenkabinet waar je nimmer iets van weg kan gooien. Ik kan mijn blik er niet van af kan houden, en ik denk dat de man het in de gaten heeft. Ik denk ook dat hij Will heet, en niet Wayne.

Ik zie een zwaluw met een banner in zijn bek, een grote draak, een paar kleine tribals en chinese tekens. Hij heeft alle decennia in de vorm van tattoo-modes in zijn armen staan. Maar centraal op zijn rechteronderarm staat een perfecte cirkel met het logo van zijn voetbalclub. Manchester City is ooit opgericht door de kerk om het ongebreideld masturberen van de Engelse jongens te bestrijden. Dat is goed gelukt. Nu is Engeland het land met het hoogste aantal tienerzwangerschappen in Europa. De kerk zou het masturberen nu juist moeten stimuleren: Jesus loves a homecooked good wank. Ik weet alleen niet of er in Engeland nog naar de kerk geluisterd wordt. Manchester City is ondertussen opgekocht door een oliesjeik en heeft na jaren miserie eindelijk weer iets te vieren: de FA Cup. Het is Will van harte gegund.

Ik kijk steels opzij en zie hoe Will met zorg de puree door de met jus gevulde pastei prakt, en zijn hoofd naar de natte prut op zijn vork brengt. Direct nadat hij de hap naar binnen heeft geschoven kijkt hij ook opzij, recht in mijn gezicht Ik voel mij betrapt, ik moet iets doen. Ik ruk mijn onderarmen los, ga staan. Ik wijs naar zijn shirt. ‘Congrats’ zeg ik. Het kan van alles betekenen. Hij knikt en grijnst. Er plakt mash potatoe in zijn mondhoek. Ik loop naar buiten. Dat kan zomaar. Dat je in een pub voor alles vooraf moet betalen vind ik getuigen van een groot inzicht in de menselijke geest.