Ineens lopen alle leerlingen op
slippers. Het is helemaal geen mooi weer, het is net warm genoeg om met je
regenjas losjes opengeritst te fietsen, maar de leerlingen komen op
teenslippers naar school. Boven de slippers dragen de meisjes hotpants en een zo
eenvoudig mogelijk topje, de jongens een wijde zwembroek tot net over de knieën
en een shirt met een stripfiguur erop.
Het is de laatste schoolweek, de
zomer bleef al die tijd weg, het zag er serieus naar uit dat ze dit jaar geen
enkele kans zouden krijgen om door de gangen te flaneren in strandoutfit. De
wanhoop was voelbaar. Voor ieder kind betekent zomervakantie natuurlijk bevrijding,
verlossing zelfs, het is het hoogste, het heerlijkste, de hemel. Maar er is wel
een probleem, want in de vakantie is er niemand aan wie je je zomeroutfit kan tonen.
Ja, het bejaarde stel in de caravan tegenover je, en de gezellige familie met
zes kleine kinderen. Niet aan de mensen die ertoe doen: je klasgenoten.
Alles komt dit jaar aan op de laatste
week, weer of geen weer. Zodoende zie ik op een grijze dag een kleurrijke
parade van badgasten langstrekken. Ze komen nog even een proefwerk inhalen, sprokkelen
om een vijf naar een zes te krijgen, boeken inleveren, en vooral rondhangen op het plein – bij regen
in de gangen. Het leven op slippers is licht.
Wat grappig is, ze gaan zich in
zo’n laatste week ook anders gedragen tegenover hun leraren. Ze hebben veel meer geduld met ons.
Ze begrijpen ons wel. ‘Wij zijn ook niet gemakkelijk geweest hè meneer?’, ‘het
was een chill jaar meneer’, en de
allerergste: ‘u heeft het goed gedaan hoor!’ Ze zijn gul met hun genade. Alle
leraren zijn ineens wel oké, behalve zij die halsstarrig weigeren een 5,49 op
het rapport af te ronden tot een zes.
De leraren zelf hebben een heel
andere beleving. Ik zeg het maar zoals het is. Wij zijn ze wel een beetje zat,
die wereldwijze, modieuze namaakvolwassenen. Hup, naar het strand, stelletje
energievreters, wegwezen! Over zeven weken houden we weer van jullie, maar nu even
niet. Heerlijk is het om de laatste dagen de school voor ons alleen te hebben. Een
school zonder leerlingen! Flip-flap doen onze slippers door de gangen, ónze
gangen. Op de allerlaatste avond houden wij een feest, teachers only, waarop wij drinken en dansen alsof er geen september
bestaat.
Ik zou geen enkele beroepsgroep kunnen
noemen die in zijn totaliteit alle sores zo lichtvaardig opzij kan zetten als
de onze. Studieplanners, inhaaltoetsen, leerlingvolgsystemen,
schoolwerkplannen, exameneisen, inspectierapporten, ridicule plannen uit Den
Haag, lastige leerlingen, probleemouders. Ze bestaan voor zes weken niet. Wat
een feest. Ik stap in mijn teenslippers. Gegroet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten