Harlem Shake (Trouw column 10 april)

Mick uit 4 havo dendert mijn lokaal in, hij dendert zoals hij alle dagen dendert. Hij komt altijd vroeg alshij mij iets wil laten zien. Soms speelt hij iets op de piano, soms moet hij op YouTube. ‘Dit moet u zien meneer, dit is zooo vet!’ Voor ik het weet zit hij achter de computer. Mijn computer. Hij begint te typen, er komen meer havoklanten binnen, knullen met van die dikke skijassen. ‘Jaaaa, goat remix!’ roept één. Ik zie mijn mooie, uitgebalanceerde les alweer in rook opgaan. ‘Je lacht je echt helemaal gek, meneer’ zegt Mick. ‘Nee,’ zeg ik, ‘ik wil niet dat filmpje van die geit die door Whitney Houston heen mekkert.’ Hij kijkt mij kort met open mond aan, ik zie dat hij zich probeert te herstellen. ‘Justin Bieber dan? Met geit? Die is écht lachen.’ ‘Ik wil helemaal geen geit,’ zeg ik. ‘Geen geit. Zitten.’

Met zoveel vertoon van chagrijn word je niet populair, maar alles is beter dan veinzen dat je het allemaal hilarisch vindt, om popie-jopiepunten scoren. Ik ben daar heus niet vies van, van popie-jopiepunten, maar er zijn grenzen. Ik vind er meestal ook weinig aan, die YouTube-hypes. Ik hoef er nooit om te lachen. Het is aandoenlijk dat Mick mij zijn gevoel voor humor toevertrouwt, maar ik denk: houd het toch lekker voor jezelf jongen, het is van jou, jij bent zestien, ik niet.

Het mag niet baten. Ik ben de afgelopen maanden getrakteerd op Zanger Rinus (‘Eet veel bananen’), het animatiefiguurtje Kud (‘Instabiel, zei de kat’), een persiflage op Gers Pardoel (‘ik laat je thuis, achter het fornuis’) gezongen door een opgemaakte kleuter, en natuurlijk: de Harlem Shake. De Harlem Shake is dé hype van het jaar. Voor wie het gemist heeft: op een modderige dancebeat doet één persoon een dwaas dansje gedurende tien tellen. Dan volgt er een knip in het filmpje, en direct daarna zie je tien, twintig, of honderdduizend andere dansers raar doen op dezelfde muziek, op dezelfde locatie. Op het moment dat u dit leest worden er op de wereld waarschijnlijk meer Harlem Shakes gedaan dan kinderen geboren. Ook bij ons op school is het een gekkenhuis. Niemand voert meer wat uit, iedereen doet de hele dag de Harlem Shake. Er zijn klassen in een concurrentiestrijd verwikkeld wie de meeste Shakes voor elkaar krijgt. De leukste leraren beginnen zo’n Shake natuurlijk zelf, zoals de leraar Duits. Tweeduizend views op YouTube in drie dagen. Hoeveel popie-jopiepunten zijn dat? 

‘Ach, het was vijf minuten voor het einde van de les’ vertrouwde hij mij toe. ‘Ik wist niet eens wat het was. Het overkwam mij een beetje.’ Ik knikte begripvol, en hield mijn jaloezie verborgen.