Suppen (Column Trouw 11 sep)

Ik ga suppen met mijn nieuwe mentorklas. Suppen is ‘Stand Up Peddling.’ Op een plank staan in zee,

en dan een beetje peddelen. Het klinkt stom, maar het schijnt een rage te zijn. We gaan dit doen om een band te krijgen. Onze instructeur heet Pjotr. Pjotr is jong, sterk, blond, enzovoort. Maar ik ben niet jaloers, want dankzij Pjotr draag ik vandaag, hier op het strand van Katwijk, nul verantwoordelijkheid. Heerlijk.

Ik leg Pjotr uit dat mijn leerlingen uit alle windstreken komen, en dat sommigen geen woord Nederlands kennen.

‘Engels dus? No problem!’ 

Eerst praat hij over de wetsuits. Dit spreekt hij uit als ‘wet shoots’. Dan leren wij hoe de ‘fin’ van de ‘plenk’ in de ‘gulf’ moeten sturen. Je moet niet naar je voeten kijken bij het suppen, zegt Pjotr. Als je naar je voeten kijkt, dan val je. Je moet naar de horizon kijken. Als je Pjotr ziet kan je dat geloven, dat naar de horizon kijken beter is. Hij is bruin verbrand, zijn ogen zijn helder, haast doorzichtig van al dat naar de horizon kijken.

We gaan de zee in. Het blijkt toch niet mee te vallen. Ik slaag er na een tijdje in om op mijn knieën op de plank te gaan zitten, maar overeind komen durf ik niet. Ik kijk om mij heen. Estella staat al rechtop. Ze tuurt naar de horizon. Estella heeft vijf jaar op de Solomoneilanden gewoond. Ik stel mij voor dat men op de Solomoneilanden van het ene naar het andere eiland supt, al turend naar de horizon. Opeens zie ik dat alle kinderen overeind staan op hun planken. Het zijn goden, en het lijkt of ik voor ze kniel. ‘Come on sir!’ roept het mooiste meisje van de klas, een Italiaanse.

Goed, ik kom overeind, bevend, ik kijk naar mijn voeten. Meteen stort ik achterover in zee. Als ik bovenkom zie ik dat mijn surfplank door een golf is opgepakt en met een bloedgang op mij afkomt. Ik denk nog: ‘nee, dat niet, ik wil niet dat iedereen straks terug naar huis moet omdat ik een surfplank tegen mijn kop...’ De plank zwiept langs mijn rug, en sleurt mij mee, want ik ben er aan vastgebonden met een stuk touw om mijn enkel. Godengelach. Een raar soort opluchting maakt zich van mij meester. Ik denk: Dit is het, dit is je verantwoordelijkheid vandaag. Een mislukte clownsact opvoeren, zodat zij iets gezamenlijks hebben om zich vrolijk over te maken. Zodat ze vrienden worden. Misschien wel voor het leven.

‘Niet naar je voeten kijken,’ roept Pjotr.

Ik ga op mijn rug op de plank liggen. Ik kijk naar mijn voeten en de horizon tegelijk. Een schone dag.