Wij zijn ook een soort iPadschool geworden, want alle leraren
hebben een iPad gekregen. Een meesterzet van de directie, ik kan het niet
anders noemen. iPads voor de leerlingen, dat had beslist op verzet gestuit - maar
iPads voor onszelf is natuurlijk een heel ander paar mouwen. Vlak voor de
vakantie kregen we ze, man wat een opwinding. Doffe, vermoeide ogen twinkelden
ineens weer. Iedereen liep rechtop, te pronken met z’n chique witte Apple-doos,
sommigen roken er stiekem aan.
Als bij toverslag veranderde de anders zo
lawaaiige sfeer in de koffiekamer. Iedereen zat stilletjes te vegen over z’n
iPad. Als er nog werd gepraat, ging het over dat ding. Een docente Nederlands mopperde.
‘Waarom staat er geen Word op? Waar laat ik mijn bestanden?’ Iemand legde uit
dat een iPad geen computer was. ‘Wat is het dan wel?’ ‘Nou, het is eh... een
eh...’ Daar kom je dus niet zo een-twee-drie uit. Ik vulde aan: ‘Het is iets
dat iedereen dolgraag wil hebben, dat is het. En jij hebt er nu één, dus niet zeuren.’
Het is ons overigens verboden om spelletjes op de iPad te installeren.
Wij hebben daarvoor onze handtekening onder een contract moeten zetten. Dit
vind ik zeer terecht. Spelletjes spelen op zo’n veegding is sowieso voor
warhoofden, maar als het apparaat van de baas is, is het ronduit schandelijk. Ik
ben daarom vastbesloten om zodra de zomervakantie afgelopen is Minecraft en Candy
Crush van mijn iPad te verwijderen. O, de vakantie is al voorbij? Oké, als ik level 80 heb gehaald
gaat Candy Crush er af. Zonder pardon. Ik heb nog altijd mijn principes. Erg
schuldig hoef ik me trouwens niet te voelen, want onze rector speelde al
Wordfeud onder werktijd toen wij nog niet wisten wat een smartphone was.
Toch twijfel ik. Ik weet het niet met die iPads. Wat moet ik
er nou mee? De educatieve apps die Apple in zijn winkel heeft liggen stellen weinig
voor. Een half uurtje klooien en dan ben je er wel gereed mee. Wat dan? Vaker
mail lezen? Realtime cijfers invoeren en absenten checken? Nee, ik geloof niet
dat bij ons het onderwijs van de eenentwintigste eeuw gestalte heeft gekregen
met de komst van de iPad. Natuurlijk moet ik steeds aan die Steve Jobsscholen
denken. In het belang van die kinderen hoop ik er het beste van, maar of het
O4NT (‘Onderwijs voor een Nieuwe Tijd’, brrrr) een succes wordt zal in geen
geval afhangen van die dure veegplankjes. Het hangt af van de docenten. Dit is
sinds de Oudheid nooit anders geweest.
Wat die dingen bij ons op school zullen doen, behalve de vooruitgang
dienen en de koffiekamer in stilte dompelen, dat laat ik nog weten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten