woensdag 23 oktober 2013

Stil (Column Trouw 23 okt)


Er is een jongen uit de tweede klas onwel geworden op school, en in de namiddag is hij in het ziekenhuis overleden. Ik kende hem niet persoonlijk, maar dat maakt geen enkel verschil, want hij was één van ons. Ook als we niet in dit gebouw zijn, als we over de hele wereld zijn uitgevlogen, horen wij bij deze school, en dus bij elkaar. Of we dat nou willen of niet. Als wij wel in het gebouw zijn is er helemaal geen ontkomen aan onze verbondenheid. Wij zijn met 1500 en zo kwetsbaar dat we daar niet over willen nadenken.

Er ligt een donkere, zware deken over ons heen, die de lucht uit onze borst drukt, onze tred traag en levenloos maakt. Wij praten de hele dag op gedempte toon, het is alsof wij ondergronds leven, en de zwaartekracht voelen zoals je de omvang van je hoofd alleen kan voelen als het vol pijn zit. Ik zou over iets anders willen schrijven, maar ik kan het niet, er bestaan even geen lichte dingen. De dood hoort hier niet, dit is een school, alles staat hier in dienst van het leven, van tijden die nog moeten komen, die schitterend zullen zijn en gevuld met jonge mensen die wij 'onze kinderen' noemen,

Jane is de mentor van de klas van de jongen, zij heeft een zware taak, zij moet zo meteen alles vertellen aan de klas, terwijl iedereen het al weet. 'Mijn armen zijn niet groot genoeg voor alle 27' snikt ze. En iedereen denkt je mag de mijne lenen, neem ze maar mee. Ik zeg je moet inademen, en uitademen, en je moet een stap zetten, en dan de volgende. En ze zegt ja zo is het, niet omdat je aan zulke woorden wat hebt, maar omdat je wilt dat er iets hetzelfde blijft, iets waar je je daden en woorden aan kan ijken. 

Het volgende moment zit ik in een lokaal op de tweede verdieping, mijn mentorleerlingen maken een proefwerk scheikunde. Ik heb ze niets verteld, nog niet. Ze hebben hard geleerd, ze moeten dit goed maken. Dit is een ander universum, totdat ik het straks ga zeggen. De stilte die hier nu heerst, die is precies goed, want het is stilte die groeit uit concentratie, uit de wil iets te bereiken. Ik kijk vanuit het lokaal naar het hoofdveld van de plaatselijke voetbalvereniging, een streep zonlicht valt tussen de bomen door, het puntje raakt de middenstip. Bladstil, niets beweegt, alsof het niet durft.

De jongen heet Krijn, hij is geboren in 2000, hij had een vader en een moeder, twee zusjes, en een beste vriend.

20 opmerkingen:

  1. Beste Gerwin,

    Dank voor je mooie woorden, we zijn er stil van.

    Michael & Esther (ouders van Krijn)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Jeetje wat prachtig...... en zo triest.

    Lieve Michael en Esther, ik ken jullie niet, maar in gedachten bij jullie. Heb zelf een zoon uit 2004 en dit is het ergste wat je als ouder kan overkomen.

    Liefs, Mira

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ongelooflijk, wat kan het leven hard zijn, ik ken jullie ook niet maar dit verhaal maakt een diepe indruk, veel sterkte de komende tijd

    Gr Cindy mama van 2 kerels waarvan ze niet moet denken deze nu al te verliezen

    BeantwoordenVerwijderen
  4. wat prachtig. Ben helemaal ontroerd . Sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Prachtig geschreven over zo'n zwaar onderwerp..
    Mijn gedachten gaan uit naar de ouders, vrienden en familie van Krijn..
    Sterkte..

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Pfff heftig hoor sterkte met het verlies van het ventje

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Beste Gerwin, als oma van Krijn lees ik je column en ik hou het niet droog. Dank je wel voor deze meer dan mooie woorden.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Heel veel sterkte voor alle nabestaanden van Krijn voor nu en in de toekomst. Zo oneerlijk...

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Na alle tranen en emoties van afgelopen week, toch weer even een traan.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Heel veel sterkte voor de ouders, zusjes en alle andere nabestaanden...

    Prachtig geschreven, ik houd het niet droog... heftig...

    Liefs mama van twee zoons

    BeantwoordenVerwijderen
  11. om stil van te zijn....
    heel ontroerend geschreven, voel me bijna ni die school.

    veel sterkte voor de familie en vrienden.

    herfstgroet.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Ik ben diep geraakt, wat kan het leven oneerlijk zijn. Ik wens de familie van Krijn alle sterkte, kracht en steun die ze nodig hebben.

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Beste Gerwin,

    Jouw mooie woorden hebben mij geïnspireerd om weer te gaan schrijven. Schrijven om niet te vergeten.....
    krijnhuijser.blogspot.nl

    Groet, Esther (moeder Krijn)

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Dank voor dit prachtige blog en ook voor die van de 30e.

    BeantwoordenVerwijderen

trailer "Een Onbarmhartig Pad"