Daan (column Trouw 23 april)

Ik hoorde het bericht over Daan toen hij al twee weken in coma lag. Dat was juli vorig jaar. Je hebt oud-leerlingen die je vergeet, en je hebt oud-leerlingen zoals Daan, aan wie je wel eens terugdenkt. Ik denk dat het bericht daardoor extra hard aankwam. Ik belde zijn vader, die vertelde wat er gebeurd was.

Daan was gevallen met zijn scooter en met zijn hoofd tegen een paaltje gekomen. Hij droeg een helm, en had niet gedronken.

Ik kon horen dat Daans vader dit verhaal al zeer vaak verteld had op precies deze manier, met precies deze woorden, omdat het waarschijnlijk de enige manier is waarop je zo’n verhaal over je zoon kan vertellen zonder dat je breekt.

Ik bezocht Daan in het ziekenhuis, met mijn collega Cees. Zijn vader gaf ons een pasfoto van Daan, zodat we aan hem zouden denken. Het was ontroerend. ‘Nou dat had je niet gedacht hè Daan,’ zei Cees, ‘dat ik nog met een foto van jou in mijn portemonnee zou rondlopen!’ Zagen we Daan even lachen? Ik weet het niet zeker, maar zijn vader was de koning te rijk met die zweem van een glimlach.

Vijf jaar voor dit ongeluk haalde Daan bij ons zijn havo-diploma. Hij was toen reeds achttien en reed rond in een klassieke Volkswagen Kever. Daan was niet echt een leerling, eerder een levenskunstenaar die tijdelijk was gehuisvest in een klaslokaal. En hij was zanger. Hij zong in allerlei schoolbandjes en speelde de hoofdrol in de musical The Commitments. Hij vertolkte de rol van Deco, de grofgebekte zanger van een Iers bandje werkloze jongeren. Een week lang was hij een cultheld op school, en in zekere zin bleef hij dat daarna. Daan, ik zal zijn stemgeluid niet snel vergeten. Wij verloren hem uit het oog, zoals dat gaat. Hij haalde elders zijn VWO-diploma, maakte lange reizen, ging studeren. Toen kwam de val met de scooter en stond daar dat paaltje.

Vorige week was Daan op televisie, in het programma Geef om je Hersenen. Na zes weken was hij uit coma gekomen. Een klein wonder. Meer kleine wondertjes volgden. Hij kon zingen, nog voor hij kon praten. De beste specialisten werkten met Daan aan zijn herstel. We zagen hoe hij lopen oefende, hangend in een tuig, op een loopband. Toen sprak Daan, langzaam maar duidelijk: ‘Mijn droom... is praten, en lopen.’

Die woorden bleven lang haken.

Vaste voornemens, vage plannen, toekomstdromen – van talloos veel leerlingen en oud-leerlingen heb ik ze langs zien komen, maar nooit was er één zo mooi en urgent als deze. Daan moet knokken om iets te leren wat twintig jaar lang vanzelf sprak. Hij gaat zijn droom waarmaken, daar ben ik van overtuigd.