Op een ochtend was de koffieautomaat stuk. Het ding
functioneerde niet, zeg maar. Geen koffie. Ik had kunnen zeggen “wat jammer dat
ik nu geen koffie kan drinken”, maar dat zijn woorden die niets willen
betekenen, dus wat ik zei was: “Zo kan ik niet functioneren!” Ik vond het flauw, en dat was het ook, maar er werd
instemmend geknikt. “Nee, ik ook niet” hoorde ik om me heen. Het is fijn als
mensen uitstekend begrijpen wat je zegt, eigenlijk maakt het niet zoveel uit of
je het zelf wel begrijpt. Taal dekt de lading nooit, dat is algemeen bekend,
over het tekortschieten van taal is al veel geschreven, door Wittgenstein bijvoorbeeld, maar hemel daar kan ik niet over spreken. Dat taal desondanks wel
altijd een lading dekt, misschien
zonder dat je weet welke precies, daar wordt minder bij stilgestaan. Misschien
kan je beter zeggen dat taal een lading onthult.
En dat het vaak een verrassing is welke. En dat het niet voor iedereen dezelfde
lading is, ook al knikt iedereen instemmend. Het biedt veel mogelijkheden. Ook
voor schrijvers.
maandag 12 november 2018
De lading dekken
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Invoelbaar! Nu nog uitvinden wie de collega was...��
BeantwoordenVerwijderen