Contract

Ik had mij meer voorgesteld bij het ondertekenen van een contract. Ik weet niet precies wat, iets met een feestelijk tintje in ieder geval, iets waar een omstandigheid van gemaakt moet worden, van het soort dat vraagt om mooie, half gemeende woorden om de boel wat te rekken, een notenhouten bureau vol sigaren en geheime laden voor drank en schietwapens. Ik zou mijn opwachting maken in gezelschap van twee imposante  zaakwaarnemers met zonnebrillen. Dat waren dan twee vrienden geweest, die ik diezelfde dag nog had aangekleed bij de C&A – want waar elders kan je nog steile zwarte pakken en kraakwitte overhemden zonder tierelantijnen kopen? – en die zouden ieder in hun eigen hoek staan, strak voor zich uitkijken en volstrekt niets zeggen. Alleen als ik met geheven wenkbrauwen zou omkijken op het moment dat de royalties ter sprake kwamen zouden ze hun hoofden even naar elkaar toe draaien en ze daarna tweemaal schudden. Een van hen zou op zijn horloge kijken. Daarna zouden de onderhandelingen een tweede, grimmiger fase ingaan. Het percentage zou vastgesteld worden op twintig procent, maar niet voordat er glazen met dikke bodems vol met whisky geschonken werden, door een mooie strenge dame die mij opzichtig zou negeren, maar iets aan onkreukbaarheid zou inboeten omdat ze het niet zou kunnen laten een steelse blik op mijn zwarte mannen te werpen. Oei, wat zat die blik vol verlangen.

Ik kreeg het papierwerk over de post, in drievoud. Het paste gewoon door de brievenbus, de postbode hoefde niet eens aan te bellen. Het was een modelcontract zoals het ooit is opgesteld door de Vereniging (Vereeniging?) van Letterkundigen en de Literaire Uitgeversgroep. De LUG, voor vrienden. Van dit contract is overigens bekend dat het pas na eindeloze en bittere onderhandelingen is getekend door beide partijen, op de middenstip van de Amsterdam Arena. Een letterkundige is daarbij onder de zoden gewerkt en een uitgever heeft daar een berisping voor gekregen, maar de kaarten bleven op zak. Er is al met al zoveel gif bij gespoten dat het met het veld nooit meer goed is gekomen.

Er is één exemplaar bij ‘voor eigen gebruik’. Ik heb nog geen idee waar ik het voor ga gebruiken,  misschien om zogenaamd per ongeluk verkreukt op de koffietafel te leggen. Je kan er van alles mee, als je erover nadenkt. Maar een omstandigheid kan ik er niet meer van maken. Ik ga eerst het exemplaar voor eigen gebruik ondertekenen, om mijn handtekening te oefenen.

Daarna ga ik het nieuwe boek van Tommy Wieringa kopen en proberen het slecht te vinden.