Dimitri, of de geschiedenis der mensheid

’t kroop dus op vier poten uit die stinkende modderpoel, ’t ging allengs rechtop lopen om zich maar het gat te kunnen krabben... ’t rotzooide wat aan, een slordige zestigduizend jaar, ’t moest wel hier eindigen, kraaiend van de pret om het beeld in de gebroken spiegel, waar ’t zich zo goed in zegt te herkennen. Fraai is anders, maar zo is ‘t. Ge zijt er goed mee...

 Dimitri Verhulst wint de Libris Literatuurprijs!

 Ik vind dat plezant om te zeggen! Mag ik dat nogmaals zeggen? Dimitri Verhulst wint... ja en? Al maanden loop ik immers in het rond te toeteren dat ge die man moet lezen, want wat daar in die deftige schreven gedrukt staat, da’s taal zoals taal bedoeld is: om u bij de kladden te pakken, met de staalborstel af te rossen, met een bot mes uit te benen: gij zult nooit meer dezelfde ploert zijn, vanaf nu zijt gij een ploert met gevoel, een gevoel voor uwe moerstaal op zijn minst, lees, opdat wij u leren voor de juiste duvel te dansen! 

Bon, ’t eert Dimitri met een hoop gebral dat niemand verstaat, ’t steekt hem een bom duiten toe die waarlijk slecht is voor de drankzucht van zijn nonkels en de goklust van ’t kroost. Wat donder, het is hen gegund!

 En dan: hij zit bij mijn uitgeverij. De spetters van zijn overwinning vallen over mij heen als verschaald bier met spuug tijdens de Carnaval, ik juich en richt mijn wijd opengetrokken mond ten hemel. Hoera! Ach ze zullen nu wel even niet zoveel tijd voor mij hebben, maar ik kan wachten. Ik kom nog maar net uit de blubber gekropen, ik heb alle tijd (dit is een leugen). 

Proficiat Dimitri Verhulst. Het is verdiend (dit is de waarheid).