Kastanjebloesem & Champagne

Natuurlijk ben ik op de motor gegaan.

Met wie moet ik het anders vieren, zo één twee drie?

De kastanjes laten hun bloemen los, de wind maakt dat ze in de lucht blijven hangen. Ik rijd door confettiregen. Ik kan het niet laten mijn linkerarm even de lucht in te steken, dwars door de steeds opnieuw opwaaiende bloemenhulde. Laat de kurken knallen! Leve de koning! In Amsterdam baart zoiets geen opzien, men denkt hooguit dat ik een andere weggebruiker de ziekte wens.

Ik ga nog even niemand bellen, ik ga eerst een tijdje op mijn geluk zitten, zo houd ik het nog even warm. Het enige zinnige om te doen lijkt mij te gaan lunchen in Hotel Americain, tout seulement, net als echte schrijvers doen als ze zich geen raad weten met hun aanvallen van ijdelheid. 

Ik bestel salade met vis en een glas witte wijn. Dat is behoorlijk gay, ik hoop dat de ruftende, met insecten geplamuurde motorjas die over mijn  stoel hangt genoeg tegenwicht biedt.

Mulisch is er niet. Daar ben ik wel blij om, stel je voor dat ik aandrang zou krijgen op hem af te lopen, te vertellen dat ik over een goed halfjaar zal debuteren? Die man laat zijn teennagels vijlen door debutanten – als hij een goede dag heeft. Bovendien houd ik niet van Mulisch, van zijn nagels noch zijn boeken.

Tommy Wieringa komt binnen. Denkt hij soms dat hij de nieuwe Mulisch is? Zijn kaalgeschoren hoofd is moeilijk te negeren, maar ik denk ineens nogal dwangmatig aan zijn teennagels. Wiens ijdelheid is ermee gediend als ik hem aanspreek? Onno Blom komt op, van links, hij begroet Tommy hartelijk. Hij heeft ook tekst, maar die is niet te verstaan. Als toneelstuk is het niet best.

Het zijn vrienden, die twee. Ik droom er een beetje bij weg. Ook heel gay. Tommy: zo noemt mijn vrouw hem, ze heeft nog met hem gewerkt, bij de Stichting Hootenanny ofzo. Iets met ‘jongeren’. Praatjes bij het kopieerapparaat en een hoop koffie, van die dingen. Ik heb nog altijd goede hoop dat het inderdaad bij koffie en kletskoek is gebleven. Het tegendeel is nimmer bewezen. Mijn vrouw vertrouw ik best, maar Tommy niet.

Wat zit ik nou te staren naar die twee? Ik raak helemaal de draad kwijt. Ik beeld mij in dat ik op ze afloop, en Tommy met een zo bezorgd mogelijke blik het advies geeft dat hij zijn volgende boek beter niet in januari 2010 kan laten uitkomen, aangezien mijn debuut dan alle aandacht zal opeisen.

Ik slik een rivierkreeftje weg. Weinig smaak. Een duur kauwgompje.

Ik zei het al, ik heb moeite de ware grootte van een gebeurtenis te zien. Maar sommige dingen zijn op iedere grootte even mooi. De kastanjebloesem bijvoorbeeld.

Of een debuut bij een heuse uitgeverij.

 

Mijn roman “Gewapende Man” (werktitel) zal begin 2010 verschijnen bij uitgeverij Contact.