Gerardkemkersjes

Wij hadden zaterdag een gerardkemkersje met de F10 van Meerburg.

Ik draag gerardkemkersje alvast voor als woord van het jaar. Tikje weerbarstig, geeft zich niet meteen gewonnen, een echt ‘werkwoord’, mooie afdronk dankzij dat ‘kersje’. Maar het belangrijkste: iedereen weet wat je bedoelt, direct en zonder voorbehoud. We onderscheiden twee betekenissen van het gerardkemkersje:

1 een fatale coachfout die leidt tot diskwalificatie

2 een kleine vergissing met zulke kolossale gevolgen dat men geneigd is de dader te vergeven

Vooral die laatste betekenis bekoort mij, dat collectieve mededogen vind ik van een grote schoonheid. Voorwaarde is natuurlijk wel dat wij niet in de portemonnee geraakt worden, ikzelf heb geen boterham minder gegeten door al die gemiste penalty’s de afgelopen decennia. Wij weten heel goed wat wij weggeven als wij onze vergiffenis schenken.

Goed, wij hadden dus een gerardkemkersje te vergeven. Pas diep in de tweede helft kwam de coach erachter dat onze jongens van de F10 tegen de verkeerde tegenstanders stonden te spelen. Wij stonden 3-0 achter en begrepen er al niets van, want de uitwedstrijd hadden we met overmacht gewonnen. Wij stonden achter het doel, uit de vuurlinie. “Die gassies zijn wel beter geworden” zei een vader. “En die vent met die kalfslederen map die de hele tijd aantekeningen maakt was er toen ook niet bij” zei een ander. “Hadden ze bij de vorige wedstrijd geen rood met zwarte shirtjes?” vroeg mijn jongen, die tot mijn verdriet de eerste helft stond de keepen. “Opletten jij!” zei ik, “daar komt weer zo’n geelhemd!”

Pas na de limonade drong het tot ons door. We stonden in de verkeerde wei. Het veld naast ons renden jongetjes in rood-zwarte shirts rond, ze werden afgedroogd door onze F5, die twee klassen hoger speelt, ook daar hadden ze niets in de gaten. Wij kamen op 4-2. De coaches voerden topoverleg, er werd met kalfslederen mappen gezwaaid, maar er was niets meer aan te doen. Onze jongens moesten door, ze vochten als leeuwen, ze vochten tegen een fantoom, een schijntegenstander, zoals Sven die laatste rondjes voor nop draaide, en iedereen wist het behalve hij. Na afloop hebben wij de coach het vel over de oren gehaald (of hij dan niet gezien had dat die gassies andere tenues aanhadden, of hij kleurenblind was ofzo, en hoe hij dacht dit op te lossen met de KNVB), daarna lachten wij hem uit en tenslotte vergaven wij alles ruimhartig. Zo ging het, ook dit zit immers in een gerardkemkersje besloten: wij vergeven want wij weten dat wij zelf ook niet vrijuit gaan.

Woord van het jaar, dat zeg ik.