Rammstein

Mijn zoon vindt Rammstein leuk. Ik vraag mij af of ik daar iets mee moet. Afgelopen vrijdag stak de Duitse “Tanzmetall”-band Pinkpop in de fik, om het daarna met schuim af te blussen. Letterlijk. Tussendoor werd ook muziek gemaakt, dat wil zeggen, er werd geluid geproduceerd dat voor een leek iets weg moet hebben gehad van de storingsruis tussen twee fm-frequenties, alleen een beetje harder. Maar leken hebben niets te zoeken op Pinkpop, je zult ze er ook niet aantreffen. Rammstein dus, Duitse Schlagermetal die zwaarder op de maag ligt dan Kartoffelknödel, teksten die legioenen in het harnas jaagt, vuurshows die de Blitz doen verbleken. In Amerika is het laatste album in de ban gedaan terwijl de kans dat ze er iets van kunnen verstaan mij nul komma nul lijkt: “Stacheldraht im Harnkanal, ich führ dir Nagetiere ein”.

Mijn zoon vindt Rammstein dus leuk. Dat zou iedere vader van een achtjarige toch moeten verontrusten? Waarom reageer ik niet, waarom lach ik schaapachtig? Ten eerste: ik heb zes nummers van de Teutoonse Beulen op mijn iPod, dat maakt mij bij voorbaat ongeloofwaardig. Die iPod is er de oorzaak van dat hij die muziek nu leuk vindt. Ik heb bloed aan mijn handen, ik poets ik veeg, het gaat er niet meer af. Egal erlaubt ist was gefällt. Ten tweede: ik vind Rammstein eigenlijk ook best leuk. Al is leuk niet het goede woord. Leuk is nooit het goede woord. Rammstein is ijzersterk. Strakke, mechanische riffs, soms plotseling melodieus, dan komt even Die Sonne door de stalen nacht heen. Het is Wagner – ook zo’n pyrotechnicus - maar dan 21ste eeuws. Alleen hun teksten zijn stukken beter.

Du

Du has(s)t

Du has(s)t mich

Du hast mich gefragt

Und ich hab nichts gesagt

Ik vind dit een sterk vers, al werkt het visueel niet zo goed. Je moet het horen. To have or to hate, that is the question. Wie "Here comes the sun" in het Duits overeind weet te houden verdient sowieso mijn bewondering, ("Eins! Hier Kommt die Sonne. Zwei! Hier kommt die Sonne") Ten slotte, bij de Special Edition van hun laatste album (18 plus in de States!) is een mooie box gevoegd waarin je vier roze dildo’s aantreft: rubberen replica’s van de penissen van de heren Rammstein. Ik vind dat niet smakeloos, het heeft niets met smaak te maken, het is gewoon de overtreffende trap van dienstbaarheid. Is er ooit een band geweest die zo duidelijk laat zien dat ze iets wil terugdoen voor de fans?

Toen een Vlaamse journalist vroeg aan de zanger of hij wel eens mensen sprak die zijn humor niet begrepen, antwoordde deze: “Humor, wie meinen Sie, Humor?”

Raak! Waar ironie zijn intrede doet, verliest de onschuld terrein. Rammstein is muziektheater, kunst van mijn part. Kunst en ironie verdragen elkaar slecht. Rammstein is onschuldig. Net als mijn zoon.