Kuut !

Vandaag besluit ik mij te gedragen als een kerel, en niet als een theemuts. En reken erop dat vandaag nog maar het begin is. Ik verdraag mijn eigen cultuurpessimisme niet meer. Ik walg van mijn depressieve defaitisme. Ik begin mijn strijd tegen de verrotting en Grote Vergeefsheid-in-het-algemeen bij het balkonhek. Het is van hout, heeft honderdtien spijlen, die alle aan de onderkant bladderen. Het lijkt een rot gebit. Het is een takkenklus. Als je spijltje nummer honderdtien hebt afgelakt begint nummer één alweer open te barsten. Het is, net als het schilderwerk aan de Eiffeltoren, Sysifusarbeid. Dit heb ik ooit gelezen, over de Eiffeltoren. Het is iets dat je graag gelooft, al heb ik nog nooit een schilder bij de Eiffeltoren gezien.

Het balkonhek en de Eiffeltoren vertellen een verhaal: de natuur is mijn vijand, ik moet mij er tegen blijven verzetten. De natuur wil ook dat mensen lamlullen zijn, hopeloze egoïsten en gemakverslaafde pantoffeldiertjes, die stiekem kijken naar porno op internet en openlijk naar House Ibiza op televisie, het is de natuur dat ze de ganse dag met hun duim en wijsvinger over een glazen plaatje wrijven, dat ze 'app' een normaal woord vinden, dat ze nergens hun aandacht meer bij kunnen houden en dat boeken ongelezen blijven – het mijne zeker, jaja dat weet ik best. Diezelfde natuur zal hen wegvagen, en ik blijf overeind. Ik ben een kerel. Met een goed onderhouden geweer. Je wint met mij de oorlog niet, maar je overleeft hem wel. Zo.

Als je op een ladder staat met een beest van een schuurmachine in je kladden lééf je. Ja léééven doe je dan, met van die irritante accent-aigu’s. Een kuut heet zo’n accentje in de drukkerswereld. Kuut. Dubbel-u. Schitterend woord. Weet je waarom je op een ladder lééft-met-lange-kuten? Omdat je leven in gevaar is, daarom. Zeker op die ladder van mij, want het is een uitklapladder die niet is goedgekeurd door de Bond van Huisvrouwen. Fuck de Bond. Als de schuurmachine jankt voel ik mij de schrik van de buurt, en zo gedraag ik mij ook. Ik roep gewoon hardop en onafgebroken scheldwoorden door het lawaai heen. Ondertussen eet ik stof, ik lik het van mijn lippen.

Nu rammel ik dit stukje er even uit, quick & dirty, dat is mijn stiel vanaf nu. De natuur kan naar de bliksem lopen, overleven zullen we tot de dood erop volgt. We geven zo nu en dan een balorige schop tegen een schurftige hond die op ons pad komt, zoals Kluun of Rik Launspach – en verder zal het ons de pis niet doen schuimen. Voorwaar, ik zal eens een strijdbaar stukje schrijven. Je moet toch wat ondernemen, tegen de weemoedigheid die des avonds komt voor men aan de drank gaat, en soms nog veel vroeger. Dat kreng krijgt geen kans meer.

Ik ga weer verder met schuren, en daarna misschien nog een hoge schutting timmeren, want timmeren is ook niets voor theemutsen.

(foto: www.koningdak.nl)