vrijdag 5 oktober 2012

Gesorteerd gebak (column Trouw 3 okt)


Hoera, de Dag van de Leraar komt er weer aan. Vrijdag is het zover. Er heerst al enkele dagen een verwachtingsvolle spanning op school.

Toen het voor het eerst was, de Dag, precies tien jaar geleden, verkeerde ik in de veronderstelling dat we een ouderwets feest zouden krijgen. Gefrituurde hapjes, ballonnen, voor de onderbouw een fijn springkussen, sjoelbakken voor de bovenbouw, gratis petjes voor iedereen en een bonte avond na afloop. Zoiets. Allicht zouden we niet hoeven werken, net zoals ik op Vaderdag een dagje het vlees niet hoef te snijden.

Dat de lessen gewoon doorgingen was de eerste teleurstelling, dat de leerlingen zich precies zo gedroegen als alle andere dagen viel ook wat tegen. De doos met gesorteerd gebak maakte gelukkig veel goed. En er hing een spandoek in de school. Een spandoek zorgt altijd voor opwinding.
Kortom, het was een mooie dag.

Sindsdien worden wij op de Dag van de Leraar op ludieke wijze gefĂȘteerd. Dat kan heel ver gaan. Soms krijgen we bijvoorbeeld een lekker bakje koffie in het lokaal geserveerd door de rector, met een stroopwafel. Handig, want dan hoeven we niet zelf naar de koffieautomaat te lopen. Dat ik tijdens een les helemaal geen tijd heb voor koffie kan de goede man ook niet weten.

Te midden van het feestgedruis zou je bijna een belangrijk feit over het hoofd zien: als er voor jou een speciale dag georganiseerd wordt, dan ben je geen hoogvlieger. Je hebt een handicap, of je bent achtergesteld. Dag van de Doven, Dag van de Secretaresse, Dag van de Ouderen. De onbedoelde koppeling met Dierendag bevalt me ook maar half.

Vrijdag stond in deze krant een artikel over de TEDx-onderwijsconferentie in Amsterdam. Hip en happening. Ik had er wel heen gewild, maar dat mocht niet, want de deelnemers werden geselecteerd. Op motivatie. Wel raar lijkt me dat, spreken voor een zaal vol uiterst gemotiveerde mensen. Het heeft iets kerks. De organisator wilde ‘meer inspiratie naar het onderwijs brengen.’ Ik dacht: begin klein, breng vaker gesorteerd gebak naar het onderwijs. Hij zei: ‘Ik wil niet dat mensen op feestjes zeggen ‘wat knap dat je docent bent’ maar dat ze zeggen ‘wat vet’!’

Nu heeft nog nooit iemand tegen mij gezegd: ‘Wat knap’ – ik vind dit best jammer, maar als ze ooit gaan zeggen ‘wat vet dat je docent bent’, dan zal ik in actie komen, dan organiseer ik in mijn eentje een hele Week van de Leraar. Ik regel dat we ons in rijtuigen door de stad laten vervoeren, gekleed in rokkostuum. Wij dragen lorgnetten, en hoge hoeden waarmee wij voornaam wuiven. Iedereen langs de kant roept ‘Wat knap, wat ongelooflijk knap!’ Want knap, dat is het.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

trailer "Een Onbarmhartig Pad"