Over een gaatje, en alles wat eromheen zit

Dokter 1 zegt: “maakt u zich geen zorgen, uw dochter heeft een gaatje in haar hart, maar het is vast niet erg.” Ik knik, blijf een beetje hangen op dat gaatje en verlies het ‘vast niet erg’ langzaam uit het oog. Dokter 1 zegt: “U hoeft zich geen zorgen te maken, maar om de mogelijkheid uit te sluiten stuur ik haar door naar het Academisch, afdeling kindercardiologie.” Welke mogelijkheid hij bedoelt maakt hij verder niet duidelijk. Ik vraag mij af hoe vaak je tegen iemand moet zeggen dat-ie zich geen zorgen hoeft te maken vóór je hem zover hebt dat-ie uit elkaar knalt van bezorgdheid. Ik denk aan de laatste keer dat ik een mogelijkheid ging uitsluiten. Dat was toen ik met de motorfiets naar de garage ging. Ze zeiden dat er niets meer aan te doen was. Begin tegen mij niet over mogelijkheden en uitsluiten. In ieder geval ga ik maar met haar mee naar het Academisch, een kind van zes heeft dat immers nodig, een vader die alles in orde maakt wat de dokters verprutsen.

Op weg naar huis vraag ik: “snap je een beetje wat de dokter allemaal zei?” Ze schudt haar hoofd. “Mooi” denk ik, en laat het er bij.

Een week later. Dokter 2 plakt mijn dochter vol stickers, maakt er knijpers aan vast. Voor een hartfilmpje. Leuk voor later denk ik, zo’n filmpje. Ik weet niet eens zeker of deze mevrouw wel een echte dokter is. Het is een raar gezicht, mijn meisje tussen die draden – groen, rood, blauw, geel, bruin, lila. “Het gaat heel goed Emma” zegt de dokter, “welke kleurtjes zie je eigenlijk allemaal?” Mijn dochter noemt ze braaf op, terwijl ze eigenlijk veel te groot is voor flauwe vragen over kleurtjes.

Dokter 3 boft, dokter 3 bedient the machine that goes PING (“it’s my favourite!”). Ook dit is een rare ervaring, de laatste keer dat ik een echo van mijn dochter zag, was toen ze net een week of tien in haar moeder groeide. Toen hoorde ik iets bonken waarvan de vroedvrouw zei dat het een hartje was. Nu zit ik naar datzelfde hart te kijken. Ik zie overal gaatjes, echt overal, ze zijn niet te tellen, als ik door mijn wimpers loer: één gapend gat. De dokter zegt “zie je die kleurtjes Emma? Welke kleurtjes zie je?” Mijn dochter noemt ze op en ik zit te zweten.

Dokter 4 is de opperdokter. Hij tekent het hart van Emma na op de achterkant van een formulier waarvan ik een minuut geleden nog dacht dat het reuze belangrijk was. Rechterkamer, linkerkamer, boezem, kransslagader, er is geen touw aan vast te knopen. Dan tekent hij het gaatje, op de plek waar het in het echt ook zit. Hij zegt “uw dochter heeft een gaatje in haar hart, maar ze heeft er geen hinder van en zal het ook niet krijgen.” Ik blijf weer hangen bij “gaatje” en terwijl de andere woorden vervagen staar ik naar het gaatje van blauwe ballpoint op het papier. Hij heeft er een pijl doorheen getekend, heel kinderachtig, een hart met een pijl erdoor. “Snap je wat de dokter zegt?” vraag ik. Mijn dochter knikt, ze lacht erbij. “Ik heb een gaatje in mijn hart” zegt ze, “maar het is niet erg.”

Ik geef de dokter een hand, ik bedank hem, wil nog iets anders zeggen:

...kan ik dat gaatje niet overnemen? Ik kijk niet op een gaatje meer of minder, hup geef het aan mij, gewoon, om de mogelijkheid uit te sluiten...

Ik zeg het heel snel. Het klinkt als ‘glop.’ Mijn dochter pakt mijn hand en wij gaan.