Het is dus helemaal niet erg

Vandaag trof ik een exemplaar van mijn boek aan bij De Slegte in Leiden. ‘Ach,’ denkt u, ‘wat sneu, dat moet een flinke klap zijn voor zo’n jongen, maar komaan, de wereld staat in brand, of half onder water en het is maandag, enz.’ Nou goed, u mag best weten: ik mijd boekwinkels al maanden als de pest, ik heb een pathologische angst ontwikkeld voor de ontmoeting met mijn eigen boek. Ik vermoed dat wel meer schrijvers van non-sellers dat hebben. Vroeger had ik zoiets wel eens met een meisje. Je was doodsbang dat je haar zou tegenkomen, maar haar niet tegenkomen, dat verziekte je dag pas echt goed.

Mijn vermogen teleurgesteld te worden gaat echt ieder begrip te boven.

Al enige tijd is De Slegte de enige boekwinkel waar ik onbekommerd naar binnen loop. Bij De Slegte kan je niet van slag raken als je boek er niet ligt. Geheel het tegendeel. Dacht ik. Maar zo simpel ligt het dus niet.

Het stond in de kast “vers binnen.” Ik noteerde voorts een Mama Tandoori, enkele Diners, en je kon er knielen op een bed Siebelinken. “Het is dus helemaal niet erg!” zei ik tegen mezelf. Meestal als ik zulke dingen tegen mijzelf zeg is het goed mis. Ik bleef even naar de rug van mijn eigen boek kijken om uit te vinden of ik het dit keer meende, dat het helemaal niet erg was. Toen ging er een schok door mij heen.

Het exemplaar was gesigneerd!

Een kort en vreselijk moment geloofde ik dat dat waar was. Ik denk namelijk wel eens dat ik het merendeel van de verkochte exemplaren gesigneerd moet hebben, dat ongesigneerde exemplaren zeldzaam zijn, buiten de magazijnen. Ik liep weg bij “vers binnen”, verschool mij tussen de kookboeken om op adem te komen (heel veel Sonja Bakkers, echt honderden, maar dit terzijde). Ik moest het weten! Weglopen zou een kwalijke vorm van zelfbedrog zijn. Ik aarzelde desondanks en niet zo’n beetje ook. Ik zag de opdracht zo voor me: “beste Maarten, welkom in Zwinnerschans, veel leesplezier”, en dat ik collega Maarten dan de volgende dag zou tegenkomen op school. Dat hij monter “goedemorgen” zou zeggen. En dat ik dan nuffig mijn hoofd zou afwenden en achter zijn rug iedereen zou vertellen hoe onbetrouwbaar hij is. Of er zou staan “voor mijn goede vriend Marc”, en dat ik mijn goede vriend Marc dan in zijn gezicht sla, als hij weer eens begint over dat hij mijn boek als zes keer cadeau heeft gedaan. “Ja, aan de Slegte zeker!” zal ik met mijn slechtste en wellicht mijn laatste adem in zijn gezicht brullen.

Ik liep terug naar “vers binnen”, ik greep mijn boek uit de kast, vouwde het open bij het schutblad (wist ik veel dat je niet op het schutblad behoort te signeren, niemand vertelt mij wat). Mijn adem stokte. Ik bladerde verder. Niets, enkel drukletters.

Ik keek achterin. Negenvijfennegentig. Dat vond ik een nette prijs. Ik voelde mij in mijn waarde gelaten. Bij 3,50 was dat toch heel anders geweest. Ik zette het stiekem in de kast bij de W, waar het hoorde. Ziehier.

Trots liep ik de zaak uit. Misschien ga ik morgen weer kijken.