Poeplogica

We waren negen, of tien, en als we niet sliepen of meisjes knepen, dan voetbalden we. Soms (op lange schooldagen) in gedachten in grote stadions, vaak in het echt, op het drollenveldje bij de vijver. Op een dag was er een nieuwe jongen, een onbesuisd stuk vreten dat niets anders kon dan in je bijten en de benen onder je wegmaaien.

Op een kwaad moment maakte hij op knullige wijze een eigen doelpunt. Eerst keek hij ons aan als een vale gier, toen begon hij te juichen en zijn medespelertjes in de armen te vliegen. “1-0 voor ons!” riep hij luid in onze richting. Hij had immers gescoord en hij hoorde bij die partij dus het was 1-0 voor hem. Wij vonden zoveel opzichtige domheid wel vermakelijk. Tot het moment dat de andere jochies uit zijn team ook begonnen te roepen “1-0 voor ons, 1-0 voor ons”. De opportunistische etters – sommige van hen noemden zich vrienden - omarmden zijn dwaalleer, en wij stonden machteloos. Om aan te tonen dat zijn redenering niet deugde pakte ik de bal en schoot hem in ons eigen doel. “Dan is het nu dus 1-1”, zei ik. Het Ungeheuer keek mij aan alsof ik zijn middagmaal was en begon daarop opnieuw te juichen. “2-0 voor ons schreeuwde hij, hij vloog een van mijn ‘vrienden’ om de hals, gaf hem een vriendschappelijk beetje in de nek. Zijn hele ploegje juichte mee.

Ik leerde dat logica weerloos is tegen de macht van de corrupte redenering.

Deze week hoorde ik in de commotie rond de boevenbende van Geert een gruwelijke drogredenering opduiken, meer dan eens zelfs, die ter verdediging van criminele PVV-kamerleden aangevoerd werd: “het is toch een volksvertegenwoordiging? Zulke mensen heb je toch in het volk? Nou dan!” Ik wilde wel zeggen dat je dan misschien ook een paar zuigelingen, demente bejaarden, analfabeten en minstens één werkloze bloemsierkunstenaar in het parlement moest zien te krijgen, maar ik dacht aan mijn reguliere 1-1 op het trapveldje, en voelde de 0-2 al in de lucht hangen: “Dude, Gast, chill man, d’r zitten alleen maar demente bejaarden in die regering van baby Rutte en die grafbloemist Verhage”, waarna ik zo iemand weer half gelijk moet geven, en dan is het kwaad alweer geschied.

De corrupte redenering, de poeplogica, wint terrein, het internet staat er vol mee, niemand schaamt zich er meer voor zich van haar te bedienen. Ik ben er bang voor, ik heb geen weerwoord, ik wend mij er van af. Ik denk dat daar een levensgroot gevaar in loert.

Afgelopen week hoorde ik dit passeren, in de eigen werkkring nota bene, van iemand die gezien de verkregen bevoegdheden heus haar school moet hebben afgemaakt: “Dat Nederlands Kamerkoor moet toch gewoon afgeschaft worden. Het is toch belachelijk dat de Tweede Kamer een eigen koor heeft?”

Ik was te verbijsterd om in de lach te schieten.