Cake voor Ethiopio

De laatste dag voor de Kerstvakantie is het "Actie Paardenkracht" op mijn school. Ik kijk er weer reikhalzend naar uit. De ganse schoolpopulatie doet klusjes of verkoopt rotzooi om geld in te zamelen voor projecten in India, Malawi of Ethiopië van de stichting Edukans. Een of twee leerlingen reizen daar ook daadwerkelijk naartoe om te kijken hoe het geld wordt besteed. Kritiek op dit punt (“betalen we hun reisje dan?”) pareer ik op traditionele wijze (“Vindt u één keer kijken veel? Als Amerika ergens een oorlog begint, gaan ze soms zelfs wel drie keer kijken”) zoals alles een beetje geïnstitutionaliseerd is rond deze Actie. Vast onderdeel is bijvoorbeeld het grote Open Podium benefietconcert dat ik als muziekdocent organiseer, ieder jaar levert dat meer dan duizend euro op.

Maar in de eerste plaats denkt iedere docent bij de Actie Paardenkracht aan zelfgebakken narigheid, ziekmakende hoeveelheden muffins, koekjes, zoete broodjes en andere rommel die wij allemaal in bulkhoeveelheden opkopen omdat ze door leerlingen gebakken zijn, en omdat de schade groot is als ze het allemaal weer mee naar huis moeten nemen, want dan kan Ethiopië het volgend jaar wel schudden. Dan wordt er in Oegstgeest en omstreken niet meer gebakken.

Een jaar of wat geleden kwam er een jongen met een in keurige plakjes gesneden cake de docentenkamer binnenvallen. Hij bood de plakjes te koop aan, voor slechts 1 euro per stuk. “Zelfgebakken” zei hij, “voor Ethiopio”. Het was zo’n jongen die ook altijd zijn huiswerk zelf gemaakt heeft ingeval je er naar vraagt. Het was een prachtige fabriekscake met van die regelmatige ribbeltjes langs de zijkanten. “Ik ga nu met jou mee naar huis” zei Cees, mijn collega Drama, “en dan bak jij precies zo’n cake voor mij, en als dat je lukt krijg jij van mij honderd euro voor Ethiopio!”

Docenten zelf blijven niet ongeschonden. Er zijn collega’s met blauw haar geëindigd, kaalgeschoren, tot nieuwjaarsduiken gedwongen, in clownkostuums gehesen. Ik moet zelf weinig hebben van die fratsen, ik vraag mij altijd af wiens populariteit daarmee gediend is. Met blauw haar lopen voor Ethiopio is meer iets voor de Bono’s van deze wereld. Wel zong ik een aantal jaren met een ijzersterk vocaal kwartet vierstemmig Christmas Carols in de Haarlemmerstraat, op koopavond, voor de warmeworstenkraam van de Hema. Dat ging jarenlang naar tevredenheid van ons, de Hema en Ethiopië. Echter, het jaar dat wij een opbrengst van min-drie euro noteerden (we begonnen met vijf euro startgeld, eindigden met twee), na talloze bedreigingen geïncasseerd te hebben (‘homo’ + een dodelijke ziekte naar keuze) zijn wij er definitief mee gestopt. Weldoeners wilden wij zijn, geen martelaren.

Later bleek dat een eindje verderop, ter hoogte van het Kruidvat, een paar meisjes van onze school hadden gestaan. Ze hadden leuke rode mutsjes op, zongen “Jingle bells” en het door mij verfoeide “Rudolph the red-nosed reindeer”, eenstemmig, en noteerden een opbrengst van 65 euro schoon aan de haak.

Vorig jaar was de hal vakkundig omgetoverd tot een knusse espressobar, door een stel doortastende bovenbouwleerlingen. Samen met Cees vertoefde ik daar de hele ochtend, dronk veertien espressootjes voor Malawi, tegen een prijs waarvoor je er nog geen vijf koopt bij de Starbucks, kocht vierentwintig cakejes die ik geen van alle opat, bestelde twee peperdure kerstballen met de naam van mijn kinderen erop, terwijl acht bruggers mijn auto wasten tegen een woekerprijs. Wij waren gelukkig omdat het Actie Paardenkracht was, en we niet hoefden les te geven. Wij hadden ons in Gorillapakken kunnen hijsen en met accordeonbegeleiding hits van Rick Astley kunnen zingen voor de Blokker teneinde 'Ethiopio' een hart onder de riem te steken, maar wij wisten dat je die dingen aan de meisjes moest overlaten, leuke meisjes met rode mutsjes. Op Actiedag zijn wij, docenten, live-support-systems van onze portemonnee, anders niet. En dat is goed zo. Ik kan niet wachten.