Berlin, Berlin

Berlijn is een hippe stad, zegt men. Ik denk dat men gelijk heeft, want er lopen veel jongeren met flesjes bier over straat. Ze dragen een keur aan jaren tachtig krakerskostuums. Ze kijken mij brutaal aan en lijken het helemaal niet erg te vinden dat ze nogal lelijk zijn. Ik denk dat ik mij er thuis zou voelen, als ik meer tijd zou hebben. In het reine komen met je eigen lelijkheid begint met een vreemde, klitterige haardracht. Ik ben daar nog niet aan toe, maar hier in Berlijn zou het kunnen, hier is alles mogelijk.

Berlijn is niet alleen hip, het is ook te groot om iets mee aan te kunnen vangen in drie dagen – zeker als je de tijd tussen negen en vijf in een zielloos conferentiehotel moet doorbrengen. Wij confereren over, ja, dingen, zoals de noodzaak van Intercultural Understanding voor het onderwijs op internationale scholen. Ik ben met een groepje Amerikanen de stad in gegaan. Het is niet gemakkelijk uit te maken waar wij zijn (‘is dit Oost, is dit West?’). Die muur maakte het eigenlijk wel overzichtelijk, moet ik vaststellen.

In de ultrahippe wijk Friedrichshain vinden wij een uitspanning waar de prijzen Pools zijn en het menu Pruisisch. We bestellen een Tagessuppe, en die is best binnen te houden. Er gaat nogal wat bier door de keelgaten, en nobody mentions the war. Weer buiten gaan de Amerikanen op zoek naar een straatnaambordje, dan kunnen ze de volgende dag in dezelfde Stube dezelfde overheerlijke Staatsmaaltijd nuttigen, met Sauerkraut, veel uitgebakken vetspek en Tagessuppe. Eindelijk vindt een van de Amerikanen een blauw bord. “Look here, it’s the Einbahnstrasse.” Hij neemt snel een foto met zijn iPhone.

Even later zijn wij de weg kwijt. Het is maar goed dat destijds de Russen Berlijn hebben veroverd – het Amerikaanse leger zou er volstrekt in diaspora zijn geraakt. “All these f*cking streets are called Einbahnstrasse!” roept de Amerikaan, “is that one of these innovations of Hitler’s?”

Met behulp van een stadsplattegrond breng ik ze de volgende dag weer naar hetzelfde restaurant, daarna vlucht ik diep donkerzwart en alternatief Berlijn in. Hier vertel ik verder niets over, het gaat geen mens aan, hoe men daar mojito’s dronk uit autobanden.

Later vertellen de Amerikanen mij dat ze opnieuw Tagessuppe hebben gegeten, en dat zij op hoge poten de ober ter verantwoording moesten roepen. Dat doen ze niet graag, verzekeren zij mij, maar dit was totally unacceptable: het bleek een heel andere soep te zijn.

Morgen is er nog één workshop over Intercultural Awareness, een sessie van vijfeneenhalf uur waar wij het hotel niet voor hoeven te verlaten. Daarna krijgen wij allemaal een certificaat.

(met dank aan Chris Ellison)