Alles wordt beter

Goede Voornemens. Je kent ze wel, oude vrienden die op 1 januari op de rand van je bed zitten, die de hele dag blijven, luidruchtig zijn, en altijd iets goedkoops en morsigs hebben. De volgende dag zijn ze verdwenen, en je hoort een jaar lang niets meer van ze.

Een veel beter moment voor goede voornemens is eind augustus. Iedereen die op een school rondloopt weet dat. Iedereen op school heeft ze ook, die voornemens. Dat komt omdat we allemaal lang genoeg vakantie hebben gehad.

Ik begin altijd met een lege tas. Niets erin, geen boeken, nog geen pen. Alleen een paar dossiermapjes, zonder inhoud, voor iedere klas één. Langzaam komen er spullen in, dat is niet te vermijden. In een schooljaar vergaar je dingen die je nodig denkt te hebben. Vooral papier. Aan het einde blijkt het allemaal nutteloze rommel te zijn. Het is net als in het leven. Het voornemen bestaat hieruit: ik moet voor de herfstvakantie mijn tas nog zelfstandig kunnen dragen.

Ik heb nog een voornemen: ik wil in één klas de indruk wekken dat ik een docent ben die precies weet wat hij doet. Geen malloot die wankele puberbreinen ontregelt, en zichzelf nog het meest. Een oase van rust zal ik zijn, een nestor, een vaderfiguur. Dit heb ik nodig voor zo’n voornemen: een nieuw schooljaar, en een stel kinderen dat mij niet kent.

Ik ga zitten, ik knip met mijn vingers, ik heb mijn minzame glimlach zojuist nog op het toilet geoefend. De klas wordt stil. ‘Jongens,’ zeg ik, ‘muziek... dat is... dat is...’ Ik heb nog geen idee wat het is, muziek, maar het wordt vast prachtig. Mijn borst zwelt. ‘Mijn broer heeft u gehad’ zegt een jochie dwars door de stilte, ‘hij zegt dat u echt gek bent!’

In de pauze kies ik op de koffieautomaat voor de optie ‘extra sterk’.

Wat mij niet lukt, lukt kinderen vaak wel. Hun voornemens kunnen erg ontroerend zijn. Alles wordt ieder jaar beter, dat is waar leerlingen vast in geloven. In de koffiekamer vertelt José, docente Frans hoe twee meisjes gearmd haar klas in kwamen zweven, de lichte tred verried hun goede voornemens. ‘Ik ga een acht voor Frans halen dit jaar mevrouw, en Lotte ook! Lotte wilde eerst niet, maar we hebben gepraat en nu wil Lotte het ook!’

Zo legt ieder kind zijn dromen voor je voeten. Voorzichtig lopen, niets kapot maken, je tas draagbaar houden - dat is wat je moet doen. En af en toe denken aan de woorden van T.S. Eliot: ‘For last year’s words belong to last year’s language, and next year’s words await another voice.’  

Trouw, 5 september 2012