Mensen zijn bereid veel tijd te steken in het maken van voorwerpen die groter, slimmer of eleganter zijn dan zijzelf. Ze zijn zo onpraktisch ingesteld dat ze soms het idee al genoeg vinden. Ze schrijven dikke boeken, ontwerpen hun droomhuis, of bakken een oogverblindende chocoladetaart, met aardbeien bovenop en opgespoten glazuur in mooie, zwierige figuren die lijken te dansen.
Noemen wij die voorwerpen kunst?
Floris (7) maakte vanochtend van de kapla een “museum met een gevangenis eraan vast gebouwd”. Het was een degelijk, wat hermetisch bouwwerk, dat niet wilde verleiden of behagen. Het ging om het concept. De lof die wij over dit project zongen was beslist geen obligaat ouderlijk enthousiasme, er was iets dat ons verrukte aan dit volmaakt briljante en waardeloze idee ineen, het leek allerlei nieuwe mogelijkheden te bieden die zich een voor een aandienden. Onze vervoering moet iets te maken hebben gehad met hetgeen ik hierboven schreef.
Dat de jongen daarna nog een “klein museum” bouwde, “dat het grote ging aanvallen” drukte de begeestering wat. Een vermoeden dat wij in de vakantie teveel musea en te weinig ridderkastelen bezocht hadden nam de plaats in van de verrukking. Toch bleef iets hangen van het sublieme, een vreemde kortstondige verlossing. Als rusteloze vliegen, gevangen achter het raam, ketsen wij duizend keer tegen het glas, zonder moe of wanhopig te worden. Soms worden we getroffen door een moment van inzicht, en dan nemen wij de tijd even door dat venster naar buiten te kijken.
Het museum is inmiddels omgebouwd tot een paardenstal. De gevangenis is ontmanteld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten