Sauternes (3)

Werner was gelukkig snel terug, met een raar klein flesje wijn.

“Sauternes”, zei hij, “2005, piepjong, simpel, allemansvriendje”. Hij legde uit dat ze in Nederland meestal ‘halve flessen’ verkochten, omdat 375 milliliter wel genoeg was voor bij een dessert. Maar hij had wel dertig ‘hele’ Sauternes in zijn kast staan, zelfs één uit 1959. “Twee tientjes” zei hij, hij hield het etiket onder mijn zus haar fijne neus. Bespottelijk om je gast de prijs van de wijn uit de doeken te doen, maar tussen aspirant wijnkopers is alles geoorloofd, begreep ik. Ik kwakte ijs op bordjes.

Werner maakte het flesje wijn open met zijn titanium kelnermes. Hij sprak over de edele eigenschappen van de druif, de zachte verrotting van de natuurlijke schimmel, het arbeidsintensieve productieproces, Château dit en château dat. Ik serveerde het ijs. De vruchten lagen er slordig omheen, als uitgerukte ingewanden bij een overreden gans. Werner schonk in. Mijn zus kirde dat de kleur zo prachtig was en Werner zei dat dit “nog niets” was vergeleken met de diepgele, oranje tinten van de oude Sauternes.

“Hij is zoet” zei ik, en dat was hij ook. Werner had mij deze wijn nog nimmer voorgezet, dus hoe kon ik het nou weten? Ze keken naar mij, zo'n beetje uit hun ooghoeken, schonken verder geen aandacht aan mijn dommigheid. Werner vroeg welke huizen zij op het oog had, en welke jaren. Huizen en jaren, daar ging het allemaal om. Mijn zus antwoordde dat zij zich nog aan het oriënteren was. Dat was meer dan voldoende om Werner zijn ijdelheid wakker te maken.

Hij vertelde en hij keek. Haar ogen en borsten gingen nu in een beweging door zijn blikveld. Hij vertelde dingen die hij mij nog nooit verteld had. Sauternes was ‘als een oude liefde die nooit slijt’ en hij had flessen uit de ‘verrukkelijke jaren tachtig’ – daar moest ik nog om grinniken, want hij deed nooit anders dan kankeren op de jaren tachtig, de muziek uit die tijd bedoel ik. Maar de jaren tachtig lagen alweer ver achter ons: Werner was reeds in de jaren vijftig beland gekomen, en wat daar allemaal niet te genieten viel! Over de jaren vijftig had ik helemaal niets te melden. Ik ben van ’74, wat altijd aanleiding geeft tot de nodige dijenkletsers, maar kennelijk was het een wijnjaar van niks.

Werner hield een spreekbeurt. Een rimpelloze voordracht, je kon horen dat hij ‘m al vaker had gehouden. Alleen niet tegen mij. Yvette keek hem aan alsof hij nachtpoëzie voordroeg.

“1959, het jaar van Fidel Castro! Krankzinnig slecht jaar voor de muziek! Elvis in dienst, Chuck Berry uitgekakt, the Platters en de Coasters, daar moesten we het mee doen. Poison Ivy, hahaha. Maar wat een zomer! Tot in november konden die druifjes zalig rotten in de herfstzon...”

En zo ging dat maar door. Haar vingers om de poot van het wijnglas, zachtjes schuddend, de zijne steeds op zoek naar haar hand. Maar dat verbeeld ik mij misschien, want hij pakte ‘m slechts één keer beet, bij “Ivy”. Ze prikte in haar vruchtjes, keek ernaar alsof het insecten waren, keek weer naar hem. Zijn ijs was gesmolten, een witte plas met klontjes. Ik vrat alsof er geen morgen was, schepte nog meer vruchten op. De bessen waren goddelijk, zuur dat je tanden er stroef van werden... nadenken, ik moest nadenken.

(wordt vervolgd)