Sauternes (verhaal)

Vanmorgen belde mijn zus, ze vroeg of ze langs kon komen. Ze zei dat we geen toestand moesten maken van het eten, het was voor de gezelligheid. "Gewoon voor de gezelligheid Isa", dat zei ze, maar in dezelfde zin ging het al over geld. Het verbaasde mij niet, want ze belt nooit voor de gezelligheid, en langskomen doet ze enkel als ze geld nodig heeft. Ik zat daar helemaal niet op te wachten, mijn zus geld lenen. God weet hoeveel ik haar toegeschoven heb in de moeilijke tijd na de scheiding van haar wijnkoper. Nu ja, behalve God weet ik het zelf ook wel, het was bij elkaar vijftienhonderd euro, netjes in drie ladingen van vijfhonderd weggebracht. Mijn zus weet echter van niets meer, of ze doet alsof. Ooit heeft ze mij honderdveertig terugbetaald, en daarmee vindt ze denk ik dat ze wel van haar verplichtingen af is. Terugbetaald, wat heet! Ze betaalde de rekening van een etentje. Tijdens dat etentje vroeg ze of ik haar nogmaals vijfhonderd kon lenen. Een moeilijke tijd, dat zei ik, en dat was het ook. Voor mij net zo goed, want ik was net bij Werner ingetrokken en ik wilde niet dat hij wist van de geldtransporten naar mijn zus. Wat verdien ik nou als schooljuf, parttime? ‘Zie het als je zakgeld’ zegt Werner altijd, maar dat vertik ik. Ik wil voor mijzelf kunnen zorgen, in mijn eigen onderhoud kunnen voorzien. Mijn eigen, niet dat van mijn zus.

Maar goed, ze belde, en ze kwam. Ik had gekookt, wie anders? Een toestand had ik er niet van gemaakt, precies zoals ze had verzocht. Werner kwam zowaar vroeg thuis van zijn werk, hij is redacteur bij een uitgeverij. We aten dus met zijn drieën de boontjes en het varkenshaasje op. Met wijn moet je altijd uitkijken bij mijn zus, sinds die wijnkoper in haar leven is (en het lijkt erop dat hij er niet uit te krijgen is, uit haar leven, nog niet na tien scheidingen), dus ik had alleen een fles mineraalwater op tafel gezet. De wijn is Werner zijn afdeling, maar Werner dronk een biertje. Over geld was ze nog niet begonnen, ze hield het lang vol. Het werd donker, en ik moest de lamp aandoen.

“De dagen worden snel korter hè” zei ze. Werner keek haar aan. Hij keek volgens mij ook al toen ze haar mond nog dicht had. Toen zei ze: “ik houd van de nacht”, en ze boog voorover. Ze nipte aan haar water, schudde haar donkere haar naar achteren. Het viel meteen weer naar voren. Er zat lippenstift op haar glas. Bij Werner zat er vet aan en bij mij niets. Hij keek mijn zus aan alsof ze iets reuze belangwekkends zei. Ze ging nog verder.

“In de nacht kan je... de dingen... niet verkeerd begrijpen.”

Typisch iets voor mijn zus om te zeggen, van die onzin die ze zelf ook niet snapt. Ze ging het nog uitleggen ook, over licht dat je ‘de dingen’ laat zien, steeds anders, tot je de ware gedaante van ‘de dingen’ niet meer kent. ‘Dingen’ dat is haar favoriete woord, na ‘geld’. Flirten, dat is haar favoriete bezigheid. Werner vond het prachtig, van die nacht, “Yvette, da’s poëzie” kraaide hij. Hij zit in de redactie van zo’n literair magazine, dus hij past doorgaans wel op voordat hij lyrisch gaat lopen doen over iemands goed geplaatste prietpraat. Ik vermoed al langer dat hij op mijn zus geilt. Al sinds ik hem ken om precies te zijn.

Ik had geen zin om naar hun koppen te kijken. Mijn zus heeft haar leven lang volgehouden dat ik mooier ben dan zij, ze heeft het vaak genoeg gezegd om mij van het tegendeel te overtuigen, want alleen een net wat jonger iemand die volkomen zeker is van zijn of haar superioriteit durft zulke dingen te zeggen. Ik weet het niet goed, wie er minder lelijk is. Mijn zus heeft veel grotere borsten, dat is in ieder geval objectief vast te stellen, en het lijkt erop of Werner niets anders doet dan dat onophoudelijk vaststellen als mijn zus op bezoek is. (wordt vervolgd)