maandag 27 september 2010

Het is dus helemaal niet erg

Vandaag trof ik een exemplaar van mijn boek aan bij De Slegte in Leiden. ‘Ach,’ denkt u, ‘wat sneu, dat moet een flinke klap zijn voor zo’n jongen, maar komaan, de wereld staat in brand, of half onder water en het is maandag, enz.’ Nou goed, u mag best weten: ik mijd boekwinkels al maanden als de pest, ik heb een pathologische angst ontwikkeld voor de ontmoeting met mijn eigen boek. Ik vermoed dat wel meer schrijvers van non-sellers dat hebben. Vroeger had ik zoiets wel eens met een meisje. Je was doodsbang dat je haar zou tegenkomen, maar haar niet tegenkomen, dat verziekte je dag pas echt goed.

Mijn vermogen teleurgesteld te worden gaat echt ieder begrip te boven.

Al enige tijd is De Slegte de enige boekwinkel waar ik onbekommerd naar binnen loop. Bij De Slegte kan je niet van slag raken als je boek er niet ligt. Geheel het tegendeel. Dacht ik. Maar zo simpel ligt het dus niet.

Het stond in de kast “vers binnen.” Ik noteerde voorts een Mama Tandoori, enkele Diners, en je kon er knielen op een bed Siebelinken. “Het is dus helemaal niet erg!” zei ik tegen mezelf. Meestal als ik zulke dingen tegen mijzelf zeg is het goed mis. Ik bleef even naar de rug van mijn eigen boek kijken om uit te vinden of ik het dit keer meende, dat het helemaal niet erg was. Toen ging er een schok door mij heen.

Het exemplaar was gesigneerd!

Een kort en vreselijk moment geloofde ik dat dat waar was. Ik denk namelijk wel eens dat ik het merendeel van de verkochte exemplaren gesigneerd moet hebben, dat ongesigneerde exemplaren zeldzaam zijn, buiten de magazijnen. Ik liep weg bij “vers binnen”, verschool mij tussen de kookboeken om op adem te komen (heel veel Sonja Bakkers, echt honderden, maar dit terzijde). Ik moest het weten! Weglopen zou een kwalijke vorm van zelfbedrog zijn. Ik aarzelde desondanks en niet zo’n beetje ook. Ik zag de opdracht zo voor me: “beste Maarten, welkom in Zwinnerschans, veel leesplezier”, en dat ik collega Maarten dan de volgende dag zou tegenkomen op school. Dat hij monter “goedemorgen” zou zeggen. En dat ik dan nuffig mijn hoofd zou afwenden en achter zijn rug iedereen zou vertellen hoe onbetrouwbaar hij is. Of er zou staan “voor mijn goede vriend Marc”, en dat ik mijn goede vriend Marc dan in zijn gezicht sla, als hij weer eens begint over dat hij mijn boek als zes keer cadeau heeft gedaan. “Ja, aan de Slegte zeker!” zal ik met mijn slechtste en wellicht mijn laatste adem in zijn gezicht brullen.

Ik liep terug naar “vers binnen”, ik greep mijn boek uit de kast, vouwde het open bij het schutblad (wist ik veel dat je niet op het schutblad behoort te signeren, niemand vertelt mij wat). Mijn adem stokte. Ik bladerde verder. Niets, enkel drukletters.

Ik keek achterin. Negenvijfennegentig. Dat vond ik een nette prijs. Ik voelde mij in mijn waarde gelaten. Bij 3,50 was dat toch heel anders geweest. Ik zette het stiekem in de kast bij de W, waar het hoorde. Ziehier.

Trots liep ik de zaak uit. Misschien ga ik morgen weer kijken.

7 opmerkingen:

  1. Bij het lezen voelde ik het bonken van je hart in het mijne (hoe poëtisch zo op de late avond): mooi geschreven, nog mooier gehandeld!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ach, hoe prachtig!
    Ik kon er niks aan doen, maar was bijna jaloers: zo'n heerlijk onderwerp, daar hoor je zelden iemand over...
    Maar gelukkig leefde ik ook in de zekerheid dat mijn gesigneerde exemplaar gewoon in het rijtje bij het bed staat.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mocht ik jullie exemplaren onverhoopt ergens aantreffen: ik koop ze gewoon op en geef ze weer terug.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik zie het voor me, dat je de onverlaat die zijn/haar gesigneerde exemplaar verkocht heeft nonchalant het boek overhandigd met een scherpe "Volgens mij ben je deze ergens veloren". Het liefste nog in een ruimte die dicht bevolkt is met bekenden van jullie die weten wat de onverlaat op zijn geweten heeft. De schuldige zal stoicijns het boek aan moeten nemen om zo zijn/haar schaamte en de snijdende blikken van de omstanders te kunnen vermijden.

    Misschien denk ik hier een beetje te veel over na... I'll get my coat.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. I'll get mine as well. You just dig these things.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Meestal zijn het recensie-exemplaren die bij de Slegte staan. Met stempel van de uitgever voorin. Brengen ze met dozen tegelijk langs. Ik werd er wel eens boos om, maar ze kunnen niet alles lezen, ze kunnen niet alles kwijt in de kast.

    BeantwoordenVerwijderen

trailer "Een Onbarmhartig Pad"