Postzegels kopen, altijd lastig

Ik ging er zaterdag op uit om postzegels te kopen. Ik bedoel, ik had een dikke envelop maar ik wist niet precies hoeveel porto erop moest. Met een pakketje boterhammen, een kompas en een beker melk in de rugzak ging ik op pad, want dat er geen postkantoren meer in het land zijn weet ik natuurlijk best. Ik moest op zoek naar een postagentschap. Onze postkathedralen, met glas-in-lood en veertig altaren waar je priesterlijk bediend kon worden, zijn verbouwd tot heidense tempels waar je spullen kan kopen die geen mens werkelijk nodig heeft. Dat is de vooruitgang.

Postagentschappen zijn een soort guerrilla-nesten vol rookwaar en porno waar onder de toonbank nog in het geheim postzegels verkocht worden. Het eerste adres waar zo’n postagent zich volgens de geruchten schuilhield bleek stofzuigerzakken en andere zuigaccessoires als dekmantel te hebben. Er was een heuse toonbank in de winkel, alles leek goed te gaan. Tot de winkelier mij zichtbaar ontroerd toevertrouwde dat het agentschap was opgeheven en verhuisd. Hij kon niet zeggen waarheen. Lastig, maar ik begreep het wel, postagentschappen moeten natuurlijk voortdurend verhuizen om het clandestiene karakter te waarborgen.

Ik probeerde een tijdschriftenzaak, drogist, hobbywinkel. Niets. Ik raakte door mijn mondvoorraad heen.

Ten slotte nam ik mijn toevlucht tot de V&D, voor een kleine versnapering. Plots werd ik gewenkt door een winkelmeisje dat mij minderjarig leek. ‘Psst,’ zei ze, ‘postzegels kopen?’ Ik liep achter haar aan. We doorkruisten de hele winkel, ik wist op een goed moment niet meer waar ik was. Om mij heen blonken horloges, carrousels vol ansichtkaarten en zonnebrillen. Geen kip te zien. We kwamen bij een kleine balie, ik zuchtte van bewondering. Het was geniaal, hier zou geen mens een postagentschap vermoeden!

‘Ik zag het aan je uitrusting,’ zei ze, wijzend op mijn bivakmuts. Ze glimlachte geheimzinnig, woog het poststuk. Ik betaalde haar één euro en tweeëndertig cent. Allebei keken wij steels om ons heen tijdens de transactie. Zonder te groeten verliet ik de V&D via de leveranciersingang.

(dit bericht verscheen eerder op Torpedo)