Gymleraren (Trouw Column 1 mei)

De Koningsspelen hebben het maar weer eens aangetoond: gymleraren kunnen goed organiseren en spelletjes bedenken. Van slecht weer raken ze niet van hun stuk. Organiseren, spelletjes bedenken en omgaan met slecht weer zijn mijn zwakke punten. Het is soms maar goed dat er gymleraren zijn.

In Annie Hall zegt Woody Allen iets lelijks over gymleraren: ‘those who can’t, do teach, and those who can’t teach, teach gym.’

Ik zou het Woody Allen wel eens willen horen zeggen ten overstaan van onze zeer populaire gymleraren, in de koffiekamer. Daar zitten zij met zijn allen, in trainingspak, op de diepe, L-vormige doorzitbank. Nou, zeg het maar Woody, wat had je op je lever?

Ik ken collega’s die het groepje gymleraren bedreigend vinden, ze zijn bang dat ze er niet ongeschonden langs komen in de ochtend. Als ze je aanspreken moet je snel en dodelijk zijn als een Poolse spits. Je hebt wel eens een nieuweling met teveel zelfvertrouwen die zich voor die bank posteert, de bril rechtzet, zijn ruitjesoverhemd in zijn broek stopt, en zegt: ‘zo, lekker actief hier, die gymdocenten!’ Een minuutje later heeft hij spijt. Spijt dat hij het gezegd heeft, dat hij een ruitjesoverhemd aan heeft, en dat hij deze baan heeft aangenomen.

Het begrip ‘dynamische persoonlijkheid’ kan je ineens begrijpen als je gymdocenten ziet dollen met elkaar. Die sterke band hebben ze gesmeed door samen leuke dingen te doen. Voor hen zijn leuke dingen sportieve of dwaze dingen die bij andere docenten tot ernstige blessures zouden leiden, zoals waterskiën, freestyle fietsen, paragliden, en andere mogelijke doodsoorzaken.

Wat ik zeer waardeer in gymleraren: ze mopperen niet over leerlingen. Andere leraren worden doodmoe van leerlingen, en dat zeggen ze ook dikwijls in de koffiekamer. Ik begrijp dat wel, maar toch is het een beetje als een stratenmaker die zegt dat hij moe wordt van al die stenen. Het heeft iets, ja, Woody-Allen-achtigs.

Gymleraren klagen niet. Als ze problemen hebben met een leerling zetten ze hem derde honk of laten ze hem speervangen. Daarna wordt er gelachen en op schouders geslagen. Die manier van doen maakt dat ze een goede verstandhouding hebben met hun leerlingen. Bij een gymleraar kan je uithuilen, je kan mopperen over die zuurpruim van Wiskunde en die heks van Frans. Je kan met ze over voetbal lullen zonder dat je aan ironie hoeft te doen. Wij, gewone stervelingen die nooit zo cool als gymleraren zullen zijn, en die ook niet kunnen organiseren en spelletjes bedenken, moeten ons maar troosten met de woorden van Woody Allen. Of hij gelijk heeft? Ik zeg niets. Ik moet binnenkort weer langs die L-vormige doorzitbank lopen. Als het geen vakantie was, had ik dit stukje niet eens durven plaatsen.