Achterin de examenzaal zitten de woordblinden, keurig bij
elkaar in een soort getto, uit praktische overwegingen. Vanaf het moment dat ze
moesten leren lezen voeren deze kinderen een bittere strijd met dansende en
muitende woorden. De wilskracht die een dyslectisch kind moet opbrengen in die
strijd – iedere dag opnieuw – is aanzienlijk, ook al krijgen ze extra tijd en
soms een groot lettertype. Ik noem ze altijd ‘De sufferdjes’, doch alleen als
ze begrijpen dat het een geuzennaam is.
Op het examen mogen de sufferdjes met
een laptop werken. De man die dat allemaal in goede banen leidt is Rob. Rob is
zeer belangrijk voor ons, hij zorgt voor de computers op school. Een zware taak.
Rob heeft altijd een wat verbaasde uitdrukking op zijn gezicht, alsof hij nog altijd
niet kan geloven dat computers stukgaan, en dat mensen daar boos over kunnen
worden. Het is ook een manier het hoofd boven water te houden.
Tijdens de examens zit Rob helemaal achter in de hoek. Er
staat een computerkast, een printer, en weet ik het al – en van daaruit waakt
hij over het getto van sufferdjes. Hij doet mij altijd denken aan een
anesthesist die eerst iedereen in slaap sust en daarna rustig zit te wachten
tussen zijn dure spullen. Een wegennet van elektriciteitssnoeren (dit is geen
fijn woord voor een dyslectische leerling) loopt over de vloer, en alle snoeren
leiden van de leerlingentafeltjes naar het commandocentrum van Rob.
Gewone surveillant raken in paniek van al die snoeren en
computers. Papiervingers en pisvingers kunnen ze handelen, maar een computer is
een ander bordje vla. Over snoeren kan je vallen. Computers kunnen crashen,
ontploffen, opstijgen, of erger: als ze niet opletten zit een leerling misschien
zomaar op internet! God verhoede het.
En dan is er nog de spraaksynthese software. Iedere ochtend
worden de examenopgaven op de computer van pdf-bestanden geconverteerd in
computerspraak, voor de zware gevallen van dyslexie. Wij werken op school met
het programma Kurzweil 3000. Die naam doet mij denken aan een Harry Potter
wedstrijdbezem, maar het is nochtans een geweldige innovatie. Woensdagmiddag is
Frans aan de orde op het havo. Er blijken zowaar drie dyslectici te zijn met
Frans in hun pakket. Wauw! Frans, als dyslecticus. Dan ben je geen sufferdje
meer, dan ben je een sufferd-eerste-klas.
Een enorme held, in andere woorden. Net als onze Rob.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten